Athila Athauda is an Attorney-at-Law who practices majorly as a Criminal Defense Counsel Island-wide. This blog contains a compilation of his writings regarding various topics.
Friday, September 18, 2020
Jailbreak Pact (2020)
Tuesday, September 15, 2020
Suppression එකක් එන එක හොඳයි
මේ දවස්වල වර්තමාන ආණ්ඩුවට විරුද්ධ අය අතර ගොඩක් කතා වෙන දෙයක් තමයි ආණ්ඩුව 19 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරාවි, ඊට පස්සෙ ලොකු suppression එකක් එහෙම නැත්නම් මර්දනයක් එන්න නියමිතයි කියන එක. මම පුද්ගලිකව හිතන්නෙ නෑ එහෙම මර්දනයක් විශේෂයෙන් ඒවි කියල. මොකද එහෙම මර්දනයක් කරනවනම් දැනටත් ආණ්ඩුවට ඒක කරන්න හැකියාව තියනව. 19 අහෝසිකරල, 20 ගෙනල්ල, බැසිල්ව පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනල්ල, බුලත් විටක් කාල, කෙළ පාරක් එහෙම ගහල ඉන්නෙ නෑ එහෙම කරනවනම්. අනික පහුගිය වතාවෙ එහෙම තැන් වලින් අත පුච්චගත්තු අත්දැකීමුත් එක්ක ආණ්ඩුව ගොඩක් උපක්රමශීලී වේවි මේ සැරේ.
හැබැයි හිතේ හැටියට අත දිග ඇරල ඕනම දෙයක් කරගන්න 19න් ඇති වෙලා තියන බාධා ටික නම් ඉවත්කරගනී කියල හිතන්න පුළුවන්. සල්ලි එහෙම ගද්දි double චෙක් වෙන තැන් එහෙම ගාණට ගලවල විසි කරයි. ඒත් ඒ 19 ගලවල 18 බලාත්මක වෙන විදියට නෙමේ. 18 ආපහු ආවොත් මහින්ද රාජපක්ෂ කියන්නෙ තවත් දි.මු ජයරත්න කෙනෙක් වෙනව. ඒ හින්ද 20 බොහෝවිට වෙනම හැඩයක් වේවි. බොහෝවිට ස්වාධීන කොමිසන් සභා අකර්මණ්ය කරල හිතේ හැටියට නටාගන්න පුළුවන් වෙන්න බලතල ඔක්කොම එක මිටට බොහෝවිට අගමැති අතට ගනීවි. ද්විත්ව පුරවැසියන්ට තියන සීමා ඉවත් කරයි. අනිත් දේවල් වල නම් ලොකු වෙනසක් වෙන එකක් නෑ. දැනට තියන අගමැතිකමේ බලය දශමෙකින්වත් අඩු කරයි කියල මම නම් හිතන්නෙ නෑ.
හැබැයි මම කැමතියි 19 ගලවල 18 ගෙනත් ඒත් එක්කම සමහරු ඔය ලොකු බියකරු බිල්ලෙක් මවන විදියට suppression එකක් එනවනම්. ඒකට හේතු දෙකක් තියනව. පළවෙනි එක ප්රජාතන්ත්රවාදය, මානව නිදහස වගේ දේක අගේ තේරෙන්නෙ මර්දනයක් තුල විතරයි. මර්දනයක් නැති තැන ඒක බෙල්ලෙ පාළුවට තියන ඔලුවක් වගේ වෙනව.
දෙවනි හේතුව තමයි එහෙම මර්දනයක් ආවොත් බලවත් පොදු සතුරෙක් ඇතිවෙන නිසා අපේ රටේ විකල්ප මතධාරීන්ය කියන කොටස අතර දැනට තියන දෙකයි පනහේ භේද ටික තාවකාලිකව අකුලගන්න වෙන එක. ඇත්තටම උන් අතර තියෙන්නෙ දෙකයි පනහෙ භේද. අර "මුලින් ආවෙ කිකිළිද බිත්තරේද" වගේ වාද. සමහරවිට එකෙක් කියනව "උත්තරේ 100යි" කියල. අනික කියනව "නෑ. නෑ. උත්තරේ 99.999999යි කියල. ඔය සංවාදෙ හොඳයි දැනුම වැඩිකරගන්න නිවාඩු පාඩු වෙලාවට බුද්ධි කලම්භනයටනම්. හැබැයි අපේ උන් කරන්නෙ ඕක හින්ද ඇතිවන භේදය මුළින් න්යායාත්මක හෝ ප්රතිපත්තිමය පරස්පරතාවයක් බවටත්, ඊට පස්සෙ පුද්ගලික ඇරියස් එකක් බවටත් පරිවර්තනය කරගැනීම.
ඊට පස්සෙ වෙන්නෙ සැබෑ අරගලය පැත්තක තියෙද්දි අර කොහෙවත් නැති න්යායාත්මක කරුණක කෙස් ගහක වෙනසක් අල්ලන් මැරෙන්න හදන එක. ඇත්තටම විකල්ප මතධාරීන් අතරෙ හිටපු සමහර වටිනා අදහස් තියන මිනිස්සු ගණනාවක් ඒ වගේ දෙකයි පනහෙ වලි වලට ඔට්ටු වෙවී ජීවිත කාලෙම තමුන්ගෙම උන්ට බැණ බැණ ඉඳල මැරිලත් ගිහින් තියනව. ඊට පස්සෙ එහෙම භේද වෙන දෙන්නෙක් එක මේසෙ වාඩි කරවන්නම බෑ. තැන් තැන් වල බැණ බැණ යනවා. කින්ඩි දදා යනවා. ඇයි? අර දශම ගාණෙ අවුලට. ඒක තමයි විසම්මුතිකයන්ට විසම්මුතිය විසින්ම උරුම කර දෙන අගතිය.
ඒත් එහෙම භේද වෙන දෙන්නගෙම පැවැත්මෙ base එකටම වදින ටිකක් තද suppression එකක් පිටින් ආවොත් මොකද වෙන්නෙ? අන්න එතකොට උන් දෙන්න කුළල් කාගැනිල්ල පොඩ්ඩකට නවත්තල බලනව "මොකක්ද යකෝ මේ?" කියල. දරාගන්න බැරි තරම් බුද්ධිය වැඩි සමහරු නම් ඔළුව ගල් රෝලෙන් යට වෙන්න ගියත් දශම ගාණෙ වලියෙ ඉඳී. ඒත් ටිකක් common sense තියන පොළවෙ පය යන්තමට වගේ ගෑවෙන උන්ට suppression එකක් එනකොට ඒ අවුල පෙනෙයි. අර දශම ගාණ දාල දුවගෙන ඇවිත් එක කතාවට ඒ වැඩේට කර තියන්න යම් පෙළඹවීමක් එතන හැදෙයි. ඒක වෙන්න suppression එකක් එන්න ඕනමයි.
ඒත් බයවෙන්න එපා. මේ ආණ්ඩුව යටතෙ එහෙම හිතන තරම් බරපතළ suppression එකක් එන්නෙ නෑ.
හරක් මස් සහ ඛේට ග්රන්ථි
ඉස්සර මස් කියල කිව්වෙ හරක්මස් වලට. කුකුල් මස් සුඛෝපභෝගී කෑමක්. සතියකට සැරයක්වත් ගෙදරට හරක් මස් ගේනව. කිලෝවක් රුපියල් සීයයි. ඒවත් ඔය ෆුඩ් සිටිවල තියන ඒව වගේ ෆ්රිජ් වල තැම්බිච්ච හරක් මස් නෙමේ. උදේ කපපු ලේ පාට අඩුවෙලා නැති නැවුම් හරක් මස්.
මස් ගෙනත් ඒක කපන එකත් සෑහෙන වැඩක්. හෝදල ගොඩක් පොඩියටත් නැතුව ගොඩක් ලොකුවටත් නැතුව මස් කපන එක කලාවක්. ඊට පස්සෙ කපා ගත්තු මස් ටිකට පහේ දාන්න ඕන. ඉස්සර මස්කරි තුනපහ තිබ්බෙ නෑ. ඉතිං සමහර වෙලාවට ගම්මිරිසුයි, රම්පෙ, කරපිංච, සේර, සුදුළූණු එක්ක කහ, තුනපහ, මිරිස්, ගම්මිරිස් දාල ගලේ අඹරල පහේ ගුලියක් හදනව. ඒ ගුලිය කපපු මස් ගොඩට දාල හොදට කළවම් කරල විනාඩි විස්සක් විතර තියනව.
අඹරන්නෙ නැත්නම් ඒ ඒ අඩුම කුඩුම ටික වෙන වෙනම මස් වලට දාල කළවම් කරන්නත් පුළුවන්. ඒත් මගෙ අත්දැකීම අර පරණ තාලෙට පහේ ගුලිය ගලේ අඹරල දැම්මම රස වැඩියි. සුවඳත් වැඩියි.
හරක් මස් වලට ගොරකා දැම්මොත් මස් තවත් තද වෙනව. කන්න අමාරුයි. ඒක හින්ද ඇඹුල් විදියට හරක් මසට යන්නෙ සියඹලා. ඒවත් දාල අනල මස් ටික වැහෙන ගාණට වතුර දාල ලිපේ තියනව. ඒක මැටි හට්ටියක දර ලිපේ නම් තවත් මරු.
ඔන්න ලිපේ තියල ටික වෙලාවකින් අමුතුම සුවඳක් ගේ පුරා පැතිරෙන්න ගන්නව. ඒ තමයි අර පහේ ටික තැම්බෙද්දි එන සුවඳයි හරක් මස් තැම්බෙද්දි එන සුවඳයි දෙක කළවම් වෙලා එන අමුතුම සුවඳ. ඒක පුදුමාකාර පුසුඹක්. ඒක දැනෙනකොට කට දෙපැත්තෙ ඛේට ග්රන්ථි රිදිලා හිරි වැටිලා කටට කෙළ උනන්න පටන්ගන්නෙ. වෙනත් කිසිම මස් වර්ගයක් උයද්දි සුවඳ දැනෙද්දි මට ඒ හැඟීම ඇතිවෙලා නෑ. ඔව්. අඩුමගානෙ ඌරුමස් වල් ඌරුමස් වලටවත් ඒක එහෙම දැනෙන්නෙ නෑ.
ඔය සුවඳ එන්න පටන් අරන් විනාඩි 10ක් විතර යද්දි මස් කෑලි හොද්දෙන් අරන් කන්න පුළුවන් තරමට තැම්බෙනව. උණු උණුවෙ කට පිච්චි පිච්චි ඒ මස් කෑලි කන එක වෙනම ආනන්දයක්. පස්සෙ පස්සෙ මම ඔය වෙලාවට මස් කෑලි ටිකක් හොද්දෙන් අයින් කරගන්නව. ඊට පස්සෙ රතු ළූණුයි, මුරුංගා කොළයි, කජුයා, කෑලි මිරිසුයි, ලුණුයි එක්ක තෙලට දානව. තැම්බිච්ච මස් ඔය කියපු අඩු වැඩිය එක්ක බැදල ගත්තම තියෙන්නෙ පිස්සු හැදෙන රහක්.
අර ලිපේ තියන හොද්දට ගිනදර වැඩි වෙලත් බෑ. මදි වෙලත් බෑ. ගාණට ගින්දර එක්ක පාඩුවෙ ඉදෙන්න දෙන්න ඕන. මම නම් ආස හොද්ද ලොකුවට නැතුව බොර වගේ වෙන්න හිඳෙනවට. එහෙම පාඩුවෙ ඉදෙන්න දුන්න හරක් මස් කරියක් දැක්ක ගමන්ම කියන්න පුළුවන්. මස් කෑලි යාන්තමට කළු වෙලා. හොද්ද මස් වල මට්ටමට යාන්තම් පහලින් බොර වගේ තියෙන්නෙ ටිකක් තද දුඹුරු පාටකින්. තද දුඹුරු හොද්දට උඩින් රතු පාටයි කහ පාටයි කළවම් වෙච්ච අමුතුම පාටක තෙල් තට්ටුවක්. පැත්ත පළාතෙ ඉන්න බෑ සුවඳ.
අර මම මුලින් කියපු තෙලට දාල ගන්න එක හොඳයි බයිට් එකට. ආය වෙන මොකවත්ම ඕන නෑ. ඔය කරිය ඕනම දේකට හොඳට ගැලපෙනව. බත් කන්න, පාං කන්න, රොටි කන්න, ඉඳිආප්ප කන්න ඕනම දේකට. අල වර්ග තම්බල කනකොට ඊටත් වඩා රහයි. බත් වල තියන යානතම් පැණි රහ ගතියත් එක්ක සැර හරක් මස් කරියෙ හොද්දයි හොඳට පහේ අහපු තැම්බිච්ච මස් කෑලියි හැපෙනකොට ආයෙත් හක්ක දෙපැත්තෙ ඛේඨ ග්රන්ථි දැවිල්ල හැදෙන තරමට එනව. ඒ තරමට රසයි.
හරක් මස් ගොඩක් ගුණයි කියනව. අගුණ ගැන තියන මත පසු කාලීනව ආගමික වුවමනාවන්ට පතුරවපු මිත්යාවන්. හැබැයි දිරවන්න අමාරු අය ඉන්නව. ඒකයි ගම්පෙරළියෙ තිස්ස කියන්නෙ "කනවනම් කන්න ඕන හරක්මස්. හැබැයි දිරවන්න පුළුවන් අය විතරක්" කියල. ඒත් අවංකව කියනවනම් මම හරක් මස් කන්නෙ ඒ ගුණ බලාගෙන නෙමෙයි. ඒකෙන් මට පෝෂණ ගුණයක් ලැබුණත් එකයි නැතත් එකයි.
ඇත්ත හේතුව තමයි එකෙ තියන රස. මස් එක ඉදෙන වෙලාවෙ එන සුවඳෙ ඉඳන් කාලා පැයක් විතර යනකනුත් කටේ රැඳෙන ඛේට ග්රන්ථි හිරිවට්ටවන දන ඒ හැඟීම වෙනත් කිසිම කෑමකින් මට ලැබිල නෑ. ඒක හරක් මස් වලට ආවේණික අත්දැකීමක්.
හරක්මස් සමඟ මගේ ගනුදෙණුව
මම හරක්මස් කන්න කැමති කෙනෙක්. යම් තරමකට හරක්මස් උයන්නත් දන්න කෙනෙක්. මමම කඩේට ගිහිල්ල, එල්ලල තියන මස් ගාතෙන් මම කියන තැනින් කෑල්ලක් කපාගෙන ගෙනැල්ල, මමම ඒක හෝදල, කපල, පහේ ටික දාල, උයල, කාල ඒ සම්පූර්ණ process එක enjoy කරන කෙනෙක්. හරක්මස් ගැන මොන ස්වරූපයක හරි තහනමක් සීමාවක් ගේන්න කවුරුහරි කතා කරන හැම වෙලාවකම වගේ මම ඊට එරෙහිව කතා කරල තියනව. ඊට එරෙහිව ලියල තියනව. ඉදිරියටත් එහෙමයි. මොකද කාටවත් බෑ කෙනෙක් කන බොන දේවල් ගැන සීමා පණවන්න.
කෙනෙකුට හිතෙන්න පුළුවන් මගෙ මේ හරක්මස් ලැදියාවයි ඒක ප්රසිද්ධියේ කියන ගතියයි දෙක මගේ අනෙක් පැවතුම් එක්ක ගැලපෙන්නෙ නෑ කියල. මටත් සමහර වෙලාවකට හිතිල තියනව එහෙමදෝ කියල. ඒ හින්දයි හරක්මස් එක්ක මගෙ තියන ගණුදෙනුව දිග ඇරල ලියල දාන්න හිතුවෙ.
අපි පුංචි කාලෙ "මස්" කියන පොදු පදෙන් හැඳින්වුනෙ හරක්මස්. "මස් ටිකක් ගේනව" කියල කියන්නෙ හරක්මස් ගේනවට. මට මතක විදියට කුකුල් මස් ටිකක් කෑවෙ පහලගමේ දෙවනි නැන්දම්මගෙයි කොටුවෙ සාන්ත මාමගෙයි මංගල උත්සවය දවසෙ. එදා මල් මල් කමිසෙ ටිකක් ලොකු ඩෙනිමට අමාරුවෙන් යට කරල, හිර වෙන්න බෙල්ට් එකක් දාල, වැලමිටි දෙකෙන් හිර කරගෙන ඉස්කෝලෙ යන්න දාන සපත්තු දෙක දාගෙන පුංචියට හිටපු මට අඬගහල කුකුල් මස් කෑල්ලක් දුන්නෙ දෙණියෙ බණ්ඩාරෙ අත්තා.
ඒ වගේ විශේෂ අවස්ථාවක මිසක් අපි කුකුල් මස් කාලම තිබුණෙ නෑ. කෑවත් ඒකෙ තියන අමුතු පොල් රහ/ පිටි රහ වගේ එකට වැඩි කැමැත්තක් ආවෙත් නෑ.
අප්පච්චි මාසෙකට සැරයක් දෙකක් ටවුමට ගියාම හරක්මස් ටිකක් ගේනව. ගෙනැල්ල ඒක සීරුවට හෝදල කපල දෙන්නෙත් අප්පච්චි. ඒ මස් හෝදපු වතුර ටික දුඹුරාට දුන්නම ඌ ඒක සොරොස් සොරොස් ගගා උගුරට දෙකට බීල දානව. ඊට පස්සෙ හොද්ද හැදෙන්නෙ අම්මගෙ අතින්. අම්ම ඒක ක්රම ගණනාවකට හදන්න දැනගෙන හිටිය. මම ගිය සතියෙ දාපු පෝස්ට් එකේ තියන විදිය එකක්. කොහොම හැදුවත් රසයි.
හදල ඉවර වෙල අපි පුංචි කාලෙ සමහරවිට නංගිටයි මටයි ඒව අනල කවනව. අම්ම කවන්නෙ කුරුල්ලො හදල. අප්පච්චි කවන්නෙ බත් ගුලි හදල. ඒ දෙක රස දෙකක්. අත්දැකීම් දෙකක්. මස් හදපු දවසක් නම් සාමාන්යයෙන් කවන්නෙ අප්පච්චි.
අපි කන්න අදිමදි කරනවනම්, එහෙමත් නැත්නම් අසනීප වෙලා කන්න බැරුව ඉන්නවනම් ගිහින් හරක් මස් ටිකක් ගෙනල්ල, උයල, අනල, ගුලි හදල එක ගුලිය දෙකට කඩල භාගයක් නංගිටයි භාගයක් මටයි කවන්නෙ මොකක් හරි කතාවක් කිය කිය.
ඒ මස් අත්දැකීම හැමදාම ලැබුණ දේකුත් නෙමෙයි. දුර්ලභයි. ඉතිං මස් ගේන දවස අපිට කොහොමටත් විශේෂ දවසක් වුණා. ඒ දවසට මොකක්දෝ අමුතු ලැදියාවක කෑල්ලක් හිතේ අතීත කාමයක් විදියට තාමත් ඉතුරු වෙලා තියනව.
ඊට පස්සෙ අපි ටික කාලෙකට පිලැස්සෙ නැවතිල හිටිය. ඒ අත්තයි කිරිඅම්මයි එක්ක එයාලගෙ ගෙදර. ඒ ගෙදරත් නිතරම කන මස් වර්ගය වුණේ හරක් මස්. කිරි අම්මත් බොහොම අපූරුවට හරක් මස් උයන්න දැනගෙන හිටිය. එහෙ ගතකරපු කාලය මගෙ ජීවිතේ මම සතුටින්ම හිටි කාල වලින් එකක්. ඒ කාලෙ ආසාවෙන්ම කාපු කෑමක් තමයි ඒ හරක්මස් කරිය. ඉතින් හොඳට පහේ දාල සැර හිටින්න හදපු හරක් මස් කරියක් මට ඒ සුන්දර කාලෙ මතකයත් හිමිහිට අරන් එනව.
මට හිතෙන විදියට හරක් මස් කන වාරයක් පාසා මගෙ පුංචි කාලෙ ඒකෙ තිබුණ රස විඳපු හැටි, විශේෂත්වය වගේ හැඟීම් අතීත කාමයක් විදියට උද්දීපනය වෙනව ඇති. මම ආයෙ ආයෙත් අර පරණ වින්දනය හොයනව ඇති.
හරක්මස් වල තියනවයි කියන ගුණ ඒක කන්න මම කවදාවත් හේතුවක් කරගත්තය කියල මට මතකයක් නෑ. මට මතක ඔය අතීතකාමී අවදි වීම සහ ඒකෙ ඇත්තටම තියන රස පමණක් ඒකට හැම වෙලාවෙම හේතු වුණ බව.
පස්සෙ මම එක එක විදියට හරක්මස් කාල තියනව. එක එක විදියට උයන්නත් ඉගෙන ගත්ත. කොත්තු විදියට එක රහක්, ෆ්රයිඩ් රයිස් එක්ක තව රහක්, බත් එක්ක තව රහක්, ඉඳිආප්ප, පිට්ටු, පාං එක්ක තවත් රහක්, බයිට් එකට හදපුවාම තවත් රහක්.
ඒක මගෙ ප්රතිපත්ති එක්ක ගැටුණෙ නැද්ද? සමහරවිට ඔව්. සමහරවිට නෑ. මම කවදාවත් ශ්රද්ධාවන්ත බෞද්ධයෙක් (ඒ කියන්නෙ ආගමේ නාමෙන් යමක් කියනවනම් ඒක ඉස් මුදුණින් පිළිගන්න මිනිහෙක්) වෙලා හිටියයි කියල මට මතක නෑ. ඉතිං මම බුදු දහමට කිට්ටුම වෙන තැනදි වුණත් ඒකෙ කියන දේ "සාදු" කියල භාරගන්නෙ නැතුව උඩින්, යටින්, දිගට, හරහට, කිරල, මැනල, කියවල, විනිවිද බලන්න මම පුරුදු වෙලා තියනව. ඉතිං කවුරුහරි බෞද්ධයෙක්, බෞද්ධ වීම නිසා හරක්මස් කන්න එපයි කියල මට කියනකොට මට හිනා යනව. හේතුව දන්න අය දන්නව ඇති.
හරකුන්ගෙන් කිරි බීල, වැඩ අරගෙන ඌගෙ මස් කන්න එපයි කියන එකේ පොඩි "පගාමය තර්කානුකූල බවක්" තියනව. ඒ කියන්නෙ අපිට හිතවත්, අපිට පක්ෂපාතී අපේ එකාට හානි කරන්නෙ නෑ. එහෙම බැඳීමක් නැති එකෙකුට හානි කරාට එච්චර අවුලක් නෑ කියන එක. ඒකෙ තර්කානුකූල බව මම දකිනව. හැබැයි ඒක ආගමත් එක්ක ගැටගහල පවට හෝ අකුසලයකට තියන බයත් එක්ක පාහන්න හදනකොට ආපහු අර හිනායන තත්වෙට එනව.
අනික් කාරණය තමයි ගොඩක් අයගෙ ඔය හරක්මස් විරෝධය තුල තියන "විල්පත්තු තියරිය". ඒ කියන්නෙ එතන අදාළ විෂයගත කරුණ සම්බන්ධයෙන් ඇත්තටම විරෝධයක් නෑ. තියෙන්නෙ ඒකට ගෑවිච්ච ජන වර්ගයක් එක්ක තියන ඇරියස් එකක්. මස් සම්බන්ධයෙන් නම් ඒ අය වැඩියෙන්ම කන මස් වර්ගය තහනම් කරවා ගැනීමේ ආතල් එකක්. එහෙම ඇරියස් සික් කාරයින්ගෙ ආතල් වලට මගේ කර උඩින් ඉණිමං බඳින්න දෙන එක නවත්තල ගොඩක් කල්.
හැබැයි මමත් ගෙදර සත්තු හදන, සත්තුන්ට ආදරේ මිනිහෙක්. එතකොට ඒකයි ඕකයි ටිකක් ගැටෙනව කියන එක ඇත්ත. හැබැයි අද වෙනකල්ම හරක් මස් ගැන කතාවෙදි මට අර අතීතකාමය සහ රසකාමය විසින් කරන බලපෑම, ඔය කියපු ගැටීමෙන් එන බලපෑමට වඩා වැඩි වුණා.
සමහරවිට යම් කාලෙකදි මට වෙජිටේරියන් වෙන්න ඕන කියල හිතෙයි. එතකොට මම හරක්මස් නෙමෙයි හැම මාංශයම අතහරින්න ඉඩ තියනව. ඒත් ඒක නිසි කලට මටම හිතිච්චාවෙ. කාගෙවත් බලපෑමක් යටතෙ ඒක කරන්න මගෙ කැමැත්තක් නෑ.
හැබැයි දවසක මම වෙජිටේරියන් වුණත්, තවත් එකෙකුට වෙජිටේරියන් වෙයං කියල බල කරන්නෙ හරි ඌ කන්න ආස මස් මේ රටේ තහනම් කරවු කියල මහ පාරට බහින්නෙ හරි නෑම තමා.
පළාත් සභා සහ විල්පත්තුවෙ මුවා
පරිසර ප්රශ්න කතා කරද්දි සාමාන්ය විදිය තමයි ඒවට තියෙනවට වඩා අතිශයෝක්තියක් එකතු කරල කතා කරන එක. පරිසරය වෙනුවෙන් ඒ අතිශයෝක්තිය කමක් නෑ කියල සමහරු කියනව. මම නම් ඒකට එකඟ නෑ. ඕනම ප්රශ්නයක් අඩු හෝ වැඩි නොකර ඒකෙ ඇති සැටියෙන් ඇති බරෙන් කතා කළ යුතුයි.
රක්ෂිතයක් ගාව තියෙන මිනිස්සුන්ගෙ ඉඩම් කැලෑ වැවුණයි කියල හරි. චන්ද්රිකා ඡායාරූප වලට කැලෑ වගේ වැටුණයි කියල හරි රක්ෂිත බවට පත්වෙන්නෙ නෑ. රක්ෂිත ගාව පදිංචි මිනිස්සුන්ට එතන පදිංචි වෙලා හිටියයි කියල සංවර්ධනයට ඇති අයිතිය අහිමි වෙන්නෙත් නෑ. ඒක අද නෙමෙයි 2011 සිංහරාජය ගාව ඉලුබෙකන්ද ඉඳන් සූරියකන්දට පාර කපද්දිත්, විල්පත්තු ප්රශ්නෙදිත්, ලංකාගම ප්රශ්නෙදිත්, ආනවිලුන්දාව සහ වනාතවිල්ලුව ප්රශ්න වලදිත් මගේ නොවෙනස් ස්ථාවරය.
විල්පත්තු ප්රශ්නෙ වෙලාවෙ ඔය කතාව කිව්වම සමහරු කිව්ව "අයියෝ ඔයා නම් පරිසර නීතිය නෙමෙයි අප හා පරිසරයවත් ඉගෙනගෙන නෑ" කියල. තවත් අය ඇහුව "රක්ෂිතය වුණත් ඉඩම් වුණත් හුස්ම පොද දෙන ගස් ටික නේද කපන්නෙ?" කියල. විල්පත්තුවෙ මුවන්ගෙ එහෙම ෆොටෝ දාගෙන "රෂ්නෙද?" අහපු අය ගොඩක් හිටිය.
අද ඒ අයගෙන් ගොඩක් අය අහසෙ තරු ගණං කරනව. සිංහරාජෙ, ආනවිලුන්දාව, වනාතවිල්ලුව එයාලට පේන්නෙ නෑ. හන්තාන නම් යන්තමට පේනව. ඒකට හේතුව ඒ ඉඩම ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ලගෙ වීම.
විල්පත්තු කාලෙ දාපු පෝස්ට් වල හැටියට රෑට කොළ අතු ඇඳගෙන කැලේ ඉන්නව ඇති කියල හිතෙන තරමට පරිසරයට කිට්ටුයි වගේ පෙනුණ අය අද ලංකාගම මිනිස්සුන්ගෙ දුෂ්කරතා, ගමනාගමන අපහසුතා ගැන පෝස්ට් දානව. සමහර ඒවට මාවත් ටැග් කරල තිබුණ. සතුටුයි එහෙමහරි මේ ප්රශ්න දිහා කෝණ ගණනාවකින් බලන එක ගැන.
ඔය ආනවිලුන්දාව සහ වනාතවිල්ලුව ගැන අද වෙනස් විදියක මතයක් එනව දැක්ක. ඒකෙ කියන්නෙ මෙහෙමයි:-
1. ඔය දෙකම තියෙන්නෙ වයඹ පළාතෙ
2. වයඹ පළාතෙ පාරිසරික ප්රශ්න වැඩියි
3. වයඹ පළාතෙ පළාත් සභාවෙන් වෙනම පිහිටවපු පරිසර අධිකාරියක් තියනව
4. රටේ වෙන කිසිම පළාතක එහෙම නෑ
ඔන්න රෙදි ටික දීල තියනව. ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ව සාමාන්යයෙන් අන්දන්න දෙයක් නෑ. රෙද්ද දීපුවම කපාගෙන මහගෙන ඇඳගන්නව.
ඕකෙන් ඊළඟට සන්නිවේදනය වෙන්නෙ එහෙම නැත්නම් ඇඳගන්නෙ මෙහෙම:-
1. වයඹ පාරිසරික අධිකාරියක් තියන හින්ද මධ්යම පරිසර අධිකාරියට ඔතෙන්ට මැදිහත් වෙන්න බෑ.
2. වයඹ වැඩියෙන් පාරිසරික ප්රශ්න එන්න හේතුව ඕක.
3. බලන්න පළාත් සභාව නිසා වයඹට වෙලා තියන හානිය.
4. රටේ අනිත් පළාත් වලටත් පළාත් සභා එපා කියල අපි කියන්නෙ ඒකයි.
පළාත් සභා නිසා කෙළින්ම කරන්න තියන දේවල් වලට වංගුවක් හැදිල වැඩකටයුතු සංකීර්ණ වෙලා තියන බව ඇත්ත. පළාත් සභා ක්රමයට ආවේණික දුර්වලතා ගැන තියන විවේචන වලින් ගොඩත් ඒව එක්ක මමත් එකඟයි. ඒත් මේ ප්රශ්නෙ සන්දර්භය තුල ඒක වෙනම කතා කරන්න ඕන මාතෘකාවක්.
ඇයි ඒ?
දැන් පළාත් සභා ක්රමය තිබුණට ඒක ක්රියාත්මක නෑ. වයඹත් එහෙමයි. සම්පුර්ණ බලතල තියෙන්නෙ ආණ්ඩුකාරවරයාට. ගිය සතියෙනම් මුසම්මිල්ට. අද ඉඳන් රාජා කොල්ලුරේට. ආණ්ඩුකාරවරයා වගකියන්නෙ ජනාධිපතිට. එහෙම නැත්නම් ස' ට.
ඔය පළාත් සභා යටතෙ තියන අධිකාරි, සභා ඔක්කොටම ඡන්දෙන් පස්සෙ මේ ආණ්ඩුවට හිතවත් අය දැනටමත් දාගෙන ඉවරයි. එතකොට ජනාධිපති ආණ්ඩුකාරවරයා හරහා එවන නියෝග, කීකරු නැති පළාත් සභා නිළධාරි පැලැන්තියක් විසින් අල කරනවය කියන්න කොහොමටවත් ඉඩක් ඉතුරු වෙලා නෑ.
ආනවිලුන්දාව සහ වනාතවිල්ලුව ප්රශ්න වලට ඕන නම් ජනාධිපතිවරයාට ඍජුවම මැදිහත් වෙලා ඒව නවත්තන්න පුළුවන්. කරනවනම් එක ලියුමයි එන්න ඕන. එතකොට ආනවිලුන්දාව සහ වනාතවිල්ලුව හෝ වයඹ තියන වෙනත් මොකක්හරි ප්රශ්නයක් වහාම විසඳන්න පළාත් සභාව කියන එක කේන්ද්රීය බාධකයක් නෙමෙයි. බාධකය කුමක් හෝ හේතුවක් හින්ද එහෙම නොකරන එක.
මොකක්ද ඒ හේතුව. සාමාන්යයෙන් අලුතෙන් ආණ්ඩුවක් ආපු ගමන් ඔහොම වෙනව. කලින් ආණ්ඩුව කාලෙ වේලි වේලි හිටපු මුට්ටි අල්ලන එවුන් ආණ්ඩුව ආපු ගමන් තමන් අල්ලපු මුට්ටියෙ තරමට කෑල්ලක් කඩාගන්න පොරකනව. ඒ ටෙන්ඩර් වලින් වෙන්න පුළුවන්, වැලි පර්මිට්, බාර් ලයිසන් වගේ ඕනම දේකින් වෙන්න පුළුවන්.
මංගල සමරවීර කියන විදියට 1994 පොදුජන එක්සත් පෙරමුණ බලයට පත්වුණාට පස්සෙ අවුරුදු 17ක එජාප පාලනයෙන් මිරිකිලා හිටපු ශ්රී ලංකා කාරයින්ට අතපය දිගාරින්න එක ආසනයකට බාර් ලයිසන් දෙක ගාණෙ දුන්නලු. ගොඩක් මන්ත්රීල තමන්ගෙ ආසනේ ලයිසන් දෙකම කවුරුහරි දාල තමන්ම ගත්තලු. මංගල එහෙම කළේ නෑලු. ඒක ආසන බල මණ්ඩලයට දාල ඒකෙන් තෝරපු දෙන්නෙකුටලු දුන්නෙ. (අපි දන්නෙ නෑ. එයා කියන්නෙ).
1994 එහෙම නම් රාජපක්ෂලාගෙ ස්වභාවය අනුව ඕක කොහොම වෙන්න ඕනද කියල ඕනනම් හිතා ගත්තහැකි. ගොඩක් දෙනෙකුට වැඩි අවුලක් නොවෙන කතා අහගන්න වෙන්නැති කෑලි දීලා, ඔය ටිකක් අවුල් කෑලි දෙක තුනක හඬ තමයි ඔය ඇහෙන්නෙ.
හැමෝම මීය කඩන්න අතගැහුව. දැන් අත ලෙවකද්දි ආණ්ඩුව ඒකට මැදිහත් නොවී ඉන්නව පුළුවන් තරම්. එහෙම නොවුණොත් මොකද වෙන්නෙ? අත ලෙවකන්න නොලැබිච්ච අය ඊළඟ ඡන්දෙදි ඔය තරහ පිට අනිත් පැත්තට ගිහින් ආණ්ඩුව පෙරළනව. ඊට පස්සෙ එහෙ ඉඳනුත් මේකම කරනව. ඔහොම තමයි මේ දුෂ්ඨ චක්රයෙ හැටි.
සමහරු අවංකවම හිතුව ස' ඒක වෙනස් කරයි කියල. ඒත් ඇත්ත කතාව තමයි ඒ දුෂ්ඨ චක්රය ස'ට වඩා ගොඩක ලොකුයි කියන එක. ඒක වෙනස් කරන්න ගියොත් වෙන්නෙ ඒක ස'ගෙම ඔලුවට කඩන් වැටෙන එක.
හරියට කරන්න ඇත්තටම හිතං ආවනම් කොච්චර අසරණ ඇත්ද? හරියට විල්පත්තුවෙ මුවෙක් ගාණයි.
අතීතය මැදින් පා ගමනක්
මරදාන දුම්රියපොල තවමත් එසේමය. විටින් විට බාල තීන්ත ආලේප කොට අලුත් පෙනුමක් දීමට කරන අසාර්ථක උත්සාහයට ඉලක්ක වූ පැරණි ගොරහැඩි බිත්ති තවමත් එසේමය. වේදිකාවේ සිට ඇවිද විත් අඩි තිහක් පමණ පළල මහා පඩිපෙල නගිද්දී සිතට දැනෙන්නේ අමුතු හැඟීමකි. මා සිටින්නේ 2020ද, 2013ද නැත්නම් 2007දැයි හරිහැටි තෝරා බේරාගත නොහැකි අභතෝකෝටිකයක මොහොතක සිර වෙයි. මහත් වූ උදරය, මුහුණ වසා වැඩුණු රැවුලේ පහස සහ තට්ටය පෑදීමෙන් පළල් වූ නළල පිස හමන සුළඟ විසින් මේ 2007වත් 2013වත් නොව 2020 බවට මට සිහි කැඳවයි.
2007 එක්තරා ඉරිදා දිනෙක බොහෝ සෙනඟින් පිරුණු උදා පැයේ මරදාන දුම්රියපලින් මඟට බට මැදිවියේ මිනිසෙක් සහ තරුණයෙක්. කොළඹ දැකීමේ ආශාවෙන් මඩනා ලද තරුණයාගේ අයදුමෙන් බසයකට නොනැග මරදානේ සිට බොරැල්ල දක්වා පයින් ඇවිද ගිය ගමනක්. රටේ ප්රකට ප්රකාශක සමාගම්වල මුල් තැන් මඟ දෙපස දැක ආනන්දජනක විස්මයකට පත් තරුණයාට මඟ වත ගොත ආදරයෙන් පහදමින් මඳ සිනාවෙකින් ඉදිරියට ඇදෙන දයාබර පියෙක්.
මීට වසර 13කට පෙර අතා අප්පච්චි සමඟ කොළඹාගමනය කරන්නේ එසේය. කොළඹ නුහුරු නගරයක් නොවුවද 'උඹ මින් මතු ඉන්ට යන්නේ කොළඹයැ' හැඟුම සමඟ ගෙන්දගම් පොළොවට පය තබද්දී දැනෙන හැඟුම බාලාංශයට ඇතුලත් වන්නට ගිය දවසට වඩා වෙනස් වන්නේ මඳ වශයෙනි.
පඩිපෙළ පාළුය. මධ්යහනයේ මරදාන උණුසුම්ය. වැසි පොදක්ද එහෙන් මෙහන්. සමන් අයියා සමඟ පිටතට ගෑටුවෙමි. බෑගය කරේ එල්ලා කුඩය යටින් ගමන මා නැවතත් අතීතයට අදියි. 103ක් අදින්න ඔන්න මෙන්න. "බස් වලද යන්නෙ?" අඳුනන්නෙකු දුටුවොත් අසනු ඇත. පය ඉක්මන් කළද 103 ඊට ඉක්මන්ය.
ඒ හාම ආ 176කි. එයද කම් නැත. ගොඩවී සාක්කුවට අත යැවීමි. නොදැනීම එළියට එන්නේ 10 කාසියකි. එය දෙන්නෙකුට ඇතිය. ඒ ඉස්සරය. 2007දිය. 2020දී "පුංචි බොරැල්ල දෙකක්" කී කල "විසි පහයි" යනුවෙන් උත්තර ලද හැකිය.
ආනන්දය ළඟ බස් පෝලිමය. පාසැල ඇරෙන්නට මිනිත්තු පහකි. ඊට පෙර පුංචි බොරැල්ලෙන් බැස ගතහොත්. "ඔව් පුළුවන් වෙයි. මේ අදින්නෙ"
මාදම්පාව දුටුවේ නැත. කොට්ටම්බාවද නැත. වැසිකිලියකට මදක් දිගැති සැලූනයද නැත. පොඩි කඩ විසිවී ඇත. කොට කලිසම, සරම ඇඳ හපයක් ගසා "මචං" කියන අයියලා අංකල්ලා කඩ නොකරති. දැන් ඉන්නා කැෂියර්ලා පොෂ්ය. සුදුය. බතලය.
බෝධියට තැනූ ලොකු ආවරණයකි. මට මතක මා මතක එකම තැනදෝ? එසෙ වන්නට බැරිය. මාතර බත්කඩේ තිබිය යුතුමය. වටින් ගොඩින් එබී බැලුවෙමි. මාතර වසාලාය. ඊට මෙපිට සටුඩියෝව ඇරලාය. පාරෙන් එපිට "අලුත් මාතර" සහ "කළු ඇන්ටිගෙ කඩේ" දෙස විපරම් කළෙමි. දෙකම බාගෙට වසා ඇත. නමුත් මිනිසුන් යති එති.
සැබැවි. වසා නැත. බාගෙට වසාලාය. නමුත් ලොකු වෙනසකි. අලුත් මාතර නැත. කළු ඇන්ටිද නැත. දෙකම එකක් කොට ලොකු කඩයෙකි. මාදම්පාව මෙතැනට ඇවිත්ය.
පරණ රසට නහර පිනවා සමන් අයියාගෙන් සමු ගතිමි. මීටර් ටැක්සි එහෙ මෙහෙ යයි. ඕනෑ තැනට මිනිත්තු පහකි. නමුත් යන්නට සිත් නොදෙයි. හිස තුල මොකෙක්දෝ "පයින් ගාටපං" යැයි මොරදෙයි. අඩි තබන්ට වීමි. වම් පස ශ්රී අයියාගේ කඩයය. ඔලුව නොදා ගියොත් හොඳ නැත. එතුල සිට කෙට්ටු වයසක මිනිසෙක් සිනාසෙයි. "මොනවද?" අසයි. "ශ්රීනාත්?" නරක් වෙන මුහුණ. නැවත සිනාව. "අන්න අතන. කළු බෝඩ් එක" එතැනට ගියෙමි. බ්රහස්පතින්දාය. නමුත් වසාලාය. දු.ක.ක් නැත. නිකම්ම ශ්රීනාත් කොමියුනිකේෂන්ය. ඉදිරියට යන්ට වීමි.
යුද්ධ කාලේ වගේමය. හොස්පිට්ල් රෝඩ් වාහන වලට වසාලාය. මැද්දෙන් උජාරුවට හිටගත් ට්රැෆික් පොලිස්ය. කෙළින් යනවාද? දකුණට යනවාද? කෙළින් ගියොත් ඇස් වාට්ටුවය. දකුණට ගියොත් ඩි සේරම්ස්ය. කළක් ඉතා ළබැඳිව සිටි මවුන් වන් වූ අයත් මිතුරනුත් එහි ඇත. දයාවෙන් පිළිගන්නවා ඇත. දිග සතුටු සාමීචියකි. අද වෙලා මදිය. ඒ ගමන වෙන දවසකටය.
කෙළින් ඇදුනෙමි. නැවතත් අර deja vu. මේ 2007ද 2013ද 2020ද. පාට ගිය ඩෙනිම ටීෂර්ට් ඇඳ, පරණ ඩෙක්ෂූස් දමා, වැරහිලි වුණ මල්ල කරේ දා, තට්ටය බූගා කැප් එකක් දමා යටි රැවුල වවා යන මම. රැවුල මුඩු කර, අත් දිග කමිසයක් ඇඳ කාර්යාලයීය බෑගයක් ගෙන රැගෙන පය ඔසවන මම. මූණ පුරා වැඩුණු රැවුල, ඔලුව ඉදිරිපස තට්ටය, නෙරා ආ බඩ, කිලිටි සපත්තු සහ හතිය සමඟ පරණ ලැප්ටොප් බෑගය කරේ දමා ගාටන මම.
පෙට් එක. එකළ වාසනාවේ රන් දෙවොල. සිතූ පැතූ සම්පත් ලැබෙන තැන. නොරිස් කැනලය ගාව කඩ නැත. නැවතත් deja vu. කයියක් ගහගෙන රාත්රි 8ට විතර යන මම. බොඳ වෙලා පේන පෙට්ටි කඩයක් වසා එක ලෑල්ලක් ඇර පාරේ පුටුවක් තබා ඉඳගෙන කඩේ තුල ඇති රූපවාහිනියේ යන ප්රවීණා බලන මහත දෙහත මැදිවියේ ගැහැණියක්.
නැවතත් වර්තමානයට. දුරකථනය අතට. ඇමතුම මිතුරාට. වසර 13ක ළබැඳි සොයුරාට. "මං අහවල් තැන. පයිං යන්න හිතුණ බං". හෙමින් හෙමින් ඇස්වාට්ටුව හන්දියට. ඉදිරියෙන් Bread talk. මම හෙමාන් වමට. සුදු කල කහ ඉර දකුණට. එතැනින් පැන්නොත් HSBCය අසළ නුග ගස ගාවින් සලාකා ළඟට. එතැනින් ආය ටවුන් හෝල් පැත්තට. නොදැනීම නිතැතින්ම දකුණට.
නෑ. මම යායුතු වමට. Odel එක ළඟින් ඉදිරියට. 'මීටර් ටැක්සියක් ආවොත්? පිස්සුද රුපියල් 10 දුර' නැවතත් 2007මම. ටැක්සියක් එයි එතැනට.
"නැෂනල් ලයිබ්රරිය ගාවට"
"පබ්ලික්ද?"
"නෑ. යං මං කියන්නං" යකෝ උඹයි කොළඹ. මම කුරුණෑගල.
ආයෙමත් deja wu. කොළඹ අහස යට අමාරුයි තෝරා බේරා ගන්නට. මේ 2007ද 2013ද 2020ද? කටට දැනෙන රස දූවිලි සැරද, පැණිබූන්දි රසද, තිත්ත මුසු සැර අමි රහක්ද. අමාරුයි හිතා ගන්නට.
පැමිණියා ජාතික පුස්තකාලය ළඟට.
"එන්න සර්. බස් එකේද සර් ආවෙ"
'මූ මට සර් කියනව. එහෙනං මේ 2020'
'ඒත් මං කොච්චර ආසද "වරෙං මචං. උඹ බස් එකේද ආවෙ. අනේ තෝ වාහනේකටවත් යට වෙන්නෑනෙ" කියල පහක් දාපු 2007ට'.
හේතුවාදයද? විචාරවාදයද?
Rationalism කියන එක සිංහලයට පරිවර්තනය වෙන්නෙ "හේතුවාදය" විදියට. ඒකතමයි
ගොඩක්ම ප්රචලිත වචනෙ. නමුත් පහුගිය 10 වෙනිදා ජාතික පුස්තකාල සහ ප්රලේඛන
සේවා මණ්ඩල ශ්රවණාගාරයේ පැවති Shakthika Sathkumaraගෙ
ග්රන්ථ දොරට වැඩීමේ උත්සවයේ ප්රධාන දේශනය කරමින් ජ්යෙෂ්ඨ මාධ්යවේදී සහ
ලේඛක ගාමිණී වියන්ගොඩ මහතා rationalism යන වචනයට භාවිත කරන්නෙ "විචාරවාදය"
කියන වචනෙ.
ඒක බොහොම සිත්ගන්නාසුළු පරිවර්තනයක්. Rational කියන්නෙ තාර්කික කියන එක. එනම් තර්කයට ගෝචරවීම. ඒත් rationalism නැත්නම් හේතුවාදය ලෙස හඳුන්වන්නෙ යමක් අවිචාරවත් ලෙස පිළිගැනීම ප්රතික්ෂේප කිරීම. එනම් යමක් උපතින් උරුම වීම, දිගුකාලයක් මුල්බැසගෙන පැවතීම, පොතපත් වල ලියා තිබීම, කර්මයට හෝ යම් ඵලවිපාකයකට හෝ සර්වබලධාරියෙකුට ඇති බිය හේතුවෙන් පිළිගන්නේ නැතිව එය විනිවිද දකිමින් එහි සෑම අංගයක්ම විචාරයට එනම් ප්රශ්න කිරීමට බඳුන් කරමින් ඒ ප්රශ්නවලට සාධාරණ, තාර්කික සහ පිළිගතහැකි පිළිතුරු ලැබේ නම් පමණක් එය පිළිගැනීම.
ඒ අනුව rationalism යන වචනයට අර්ථ 3ක් ගතහැකි. එකක් වචනාර්ථයෙන් එන තාර්කිකවාදය. අනික ව්යවහාරයෙන් එන හේතුවාදය. අන්තිම එක වියන්ගොඩ කියන විචාරවාදය.
Rationalism වල භාවිතය එක්ක කල්පනා කරද්දි මට හිතෙන විදියට එතනට ගැලපෙනම වචනය විචාරවාදය. එනම් සියල්ල විචාරශීලීව විමසා බැලීම.
බොහෝ අය විශේෂයෙන්ම ආගම් අදහන අය Rationalism පිළිබඳව නැවත නැවත අහන ප්රශ්න තමයි මොකක්ද rationalism කියන්නෙ? මොනවද ඒකෙ පදනම්?
Rationalism කියන්නෙ සරළව යමක් විචාරශීලීව විමසා බලා මිස පිළිගැනීම ප්රතික්ෂේප කිරීම. එතකොට Rationalism වල පදනම්? ඇත්තටම පදනම් ගොඩක් නැහැ. ඕකයි ගොඩක් ඇදහිලිවන්තයො අකමැති තැන.
එනම් ආගමික ඇදහිල්ලකට සාමාන්යයෙන් ප්රශ්න නොකර පිළිගන්නා පරම සත්ය කියා දෙයක් තිබෙනවා. දේවවාදී ආගමක නම් දෙවියන්ගේ පැවැත්ම, ඔහුගේ සර්වබලධාරීත්වය, ඔහුට සියල්ල පෙනෙන බව, ඔහුගේ කැමැත්තට සියල්ල සිදුවන බව, ඔහුට සියල්ල ආවරණය කරන master plan එකක් තිබෙන බව යනාදී වශයෙන් මූලික පිළිගැනීම් ටිකක් නොකර ඉදිරියට යන්ට බැහැ.
බෞද්ධාගමේදි කර්මය කියා දෙයක් තිබෙන බව, පුනර්භවය කියා දෙයක් ඇති බව, සංසාර ගමනක් ඇති බව, නිවනක් ඇති බව, ඒවායේ විවිධ ලක්ෂණ, දෙව් ලෝක වගේ දේවල් පිළිගන්නට වෙනවා. එසේ නොකර ඊළඟට එන ගැඹුරු ඉගැන්වීම් වන චතුරාර්ය සත්යව, අට ලෝ දහම වැනි දෑ තේරුම් ගන්නට අපහසු වෙනවා.
බොහෝ ආගමිකයන් අඩුම ගණනේ ඔය ඉහත කී කාරණා ටික ගැනවත් අවබෝධනේ නොවේ ආගමක් අදහන්නේ. ඔවුන්ට එය ප්රශ්න නොකළ යුතු පරම පූජනීය දෙයක් වෙනවා. අහන්න ඕන ප්රශ්නයක් මම උත්තර දෙන්නම් කියා පටන් ගන්න අයත් පැහැදිලි කිරීම් තුල ඉදිරියට යන්නෙ අර මූලික පිළිගැනීම් ටික කරලා. ඒ පිළිගැනීම් පැහැදිලි කරන්නෙ නෑ.
ඒ අනුව rationalism වල පදනම් මොනවාදැයි ආගමිකයන් අසන ප්රශ්නය පෙනහළු පද්ධතියකින් ශ්වසනය කරන ගොඩබිම වෙසෙන සතෙක් මාළුවෙකු ජලයේ ගිලී ශ්වසනය කරන විට පෙනහළු වලට ජලය ගලා ගොස් හුස්ම හිරවී මැරෙන්නේ නැද්දැයි ඇසීමක් හා සමානයි.
Rationalism වල ආගම් හා සමාන මූලික පිළිගැනීම් ඇත්තේ නැහැ. එනම් මුලින් යමක් ප්රශ්න නොකොට පිළිගෙන ඒ මත තර්කානුකූල වූ හෝ නොවූ ඉතිරිය ස්ථාපිත කරන්නේ නැහැ. එකම මූලධර්මය ප්රශ්න කිරීමයි. එනම සෑම දෙයක් දෙසම විවාරශීලීව බැලීමයි. ඒ හරහා ලෝකයේ පවත්නා සෑම දෙයක් පිළිබඳවම සෑම rationalist කෙනෙකුටම තමට ආවේණික කියැවීමක් පවතින්නට පුළුවන්. එවන් දෙදෙනෙකුගේ කියැවීම් එකිනෙක හා වෙනස් වන්නටත් පුළුවන්. ඇදහිලිවන්තයෙක් සමහරවිට එවන් නොගැලපීමක් පෙන්නා සිනාසෙනු ඇති. "මෙන්න බලාපල්ලා අපේ හැමෝම එක මතයක් අදහනවා. උඹලාගේ දෙන්නෙක් අතරවත් එක මතයක් නෑ. ඒකෙන් පෙනෙන්නේ rationalism බොරු බවයි. ආගම සත්ය බවයි" යනාදී වශයෙන් සිදුකරන ප්රකාශ බොහෝ දැකිය හැකියි.
එය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ rationalism පිළිබඳව අනවබෝධයෙන් කරන ප්රකාශයක්. ශ්රද්ධාව,භක්තිය, උපතින් උරුම වීම, කර්මයට හෝ සර්ව බලධාරියෙකුට ඇති බිය නිසා යමක් පිළිගතයුතුය යන ස්ථාවරයෙන් කෙනෙකු මිදුණු විට ඔවැනි පොදු පිළිගැනීම් මත යමක සත්යාසත්යතාව තීරණය කිරීමේ ඇති අතාර්කික භාවය කෙනෙකුට පෙනෙනු ඇති. අනෙක සැහැල්ලුවෙන් සතුටින් ජීවත් වන්නට එවන් ස්ථිර පදනම් වල කිසිඳු අවශ්යතාවයක් නොමැති බවත් පෙනී යනු ඇති.
බොහෝ ආගමික ඇදහිලිවන්තයන් rationalism වල පදනම විද්යාව ලෙස ගෙන විද්යාවේ සොයාගැනීම් අනුව විද්යාත්මක සත්යය යනු දිනෙන් දින වෙනස් වන දෙයක් ලෙසත් දක්වා ඒ අනුව ඔවුන් ඇදහිල්ලෙන් දැනටමත් දන්නා දෙය හෝ ඔවුන්ගේ සියල්ල දත් ශාස්තෘවරයා දැනටම දන්නා හෝ දැනසිටි දෙයක් කරා විද්යාව ළඟා වෙමින් සිටින බවක් සිතමින් ඒ අනුව rationalism යනු යල්පැනගිය දෙයක් ලෙසත් දක්වනවා.
නමුත් සත්යය වනනේ එහි අනෙක් පැත්ත. එනම් rationalism යනු විද්යාව මත පදනම් වන දෙයක් නොව විද්යාව යනු rationalism මත පදනම් වන දෙයක්. එනම් නිරන්තර විචාරශීලීතවය. නිරන්තරයෙන් ප්රශ්න කිරීම. අද සත්යය ලෙස පෙනෙන දෙය පවා නැවත නැවතත් ප්රශ්න කිරීම. ඒ අනුව rationalism තුල විද්යාව සහ එහි සොයාගැනීම් පවා නැවත නැවතත් විචාරයට බඳුන් කෙරෙනවා.
නමුත් බොහෝ දෙනා (ඇදහිලිවන්තයන්) rationalist කෙනෙකු යනු විද්යාව අදහන්නෙකැයි සිතනවා. ඒ අනෙකාත් තමා මෙන් ඇති බවට සිතන අසත්ය උපකල්පනය නිසා. සත්යය නම් rationalist කෙනෙකු කිසිවක හෝ කිසිවෙකු අදහන්නේ නැහැ.
ඒ අනුව rationalism හරහා විග්රහ කළ හැක්කේ ආගම් පමණක් නොවෙයි. ඕනෑම සමාජ හැසිරීමක්, සිතුවිල්ලක් පවා විචාරශීලීව විමසන්නට පුළුවන්. නමුත් ඒ පිළිබඳව නොදන්නා අය rationalist කණ්ඩායමක් තුල ආගම නොවන වෙනත් මාතෘකාවක් සාකච්ඡා කරන විට "ආ දැන් උඹලා හේතුවාදය අතහැරලා වෙනත් එකක් (දේශපාලනය/ ලිංගිකත්වය) අල්ලාගෙනදැ"යි අසනවා. එය ඒ ප්රශ්නය අසන්නාගේ ඇති හුදු නොදන්නාකම.
එමෙන්ම rationalism යනු කුමක්දැයි ඍජුව පැහැදිලි කළ විට, "මේ අපි දන්න rationalistලා නම් ඔහොම අය නෙමෙයි. උන් කරන්නෙ ආගම් වලට අපහාස කරන එක විතරයි" යනුවෙන් අතිශය මෝඩ ප්රකාශයක් කරනවා. සැබැවින්ම rationalist සාකච්ඡාවකින් ආගම් වලට වැඩියෙන් පහර වදින්නේ rationalism වලින් වැඩියෙන්ම විවේචනය කෙරෙන "ඇදහිල්ල" වැඩි වශයෙන්ම ඇති සමාජ සංස්ථාව ආගම් නිසා. එබැවින් විචාරශීලී සාකච්ඡා තුල වැඩියෙන්ම විවේචනයට සහ උපහාසයට ලක්වන්නේ ආගම් වීමේ කිසිම පුදුමයක් නෑ. එපමණක් නෙමෙයි. යම් සමාජයක වැඩියෙන්ම මුල්බැසගෙන ඇති ආගම කුමක්ද? ඒ සමාජය තුල කෙරෙන විචාරශීලී සාකච්ඡාවකදී වැඩියෙන්ම විවේචනයට ලක වන්නේ ඒ වැඩියෙන්ම මුල්බැසගත් ආගමේ සංකල්ප. එහි කිසිම පුදුමයක් හෝ අමුත්තක් ඇත්තේ නැහැ.
තවත අය ගෙනෙන තර්කයක් තමයි වර්තමාන rationalistලා සියලු ආගම් විවේචනය කළද අතීතයේ සිටි අසවල් අසවල් rationalistලා අසවල් අසවල් ආගම් වල සත්ය පිළිගත් බව හෝ ඔහු අසවල් ආගමට රහසිගතව බැඳී සිටි බව කීම.
වෙන්නට පුළුවන්. සෑම ආගමකම තාර්කික කොටස් තිබෙන බව ඇත්ත. ඒවා මනා විචාරශීලී කියවීමකින් පසු ජීවිතයට සහ සමාජයට උකහා ගැනීමේ වරදක් නෑ. ආගමකට කෙනෙක් රහසින් බැඳී සිටියේ නම් එය ඔහුගේ ප්රශ්නයක්. තවත් rationalist කෙනෙකුට එය ප්රශ්නයක් වන්නේ යැයි සිතීම හාස්යයට කරුණක්. මන්ද rationalist කෙනෙකු යනු අවම වශයෙන් අතීතයේ සිටි ප්රකට rationalistලා හෝ අදහන්නෙකු නොවේ.
එබැවිනුයි rationalist යන්න හේතුවාදය ලෙස සිංහලයට නැගීමට වඩා විචාරවාදය ලෙස ගාමිණි වියන්ගොඩ විසින් කරන අර්ථකථනය වඩා සුදුසු බව මම සිතනනේ. එකම මූලධර්මය විචාරය එනම් සියල්ල විචාරයට බඳුන් කිරීම පමණමයි.
[නිවැරදි කිරීමක් කරන්ට ඕන. මේ පෝස්ටුවේ තියෙන්නෙ ගාමිණී වියන්ගොඩ මහතා ඒ දේශනේදි කියපු දේවල් නෙමෙයි. ඒ දේශනේදි පාවිච්චි කරපු එක වචනයක්, ඒ කියන්නෙ "විචාරවාදය" කියන වචනෙ ගැන මට හිතුණ දේවල්.]
බුද්ධි අංශ විශ්ව විද්යාල තුලට?
විශ්ව විද්යාල තුල අන්තරය සහ ඊට විරුද්ධ පාර්ශව යන කොටස් දෙකම ආකල්පමය වශයෙන් තවමත් 1980-90 කාල සීමාවේ සිරවී සිටිනවා. එදා සටන් පාඨ අදට වලංගු නැති බව අන්තරය වටහාගෙන නැහැ. අන්තරය තවදුරටත් මතවාදීව වලංගු විරුද්ධවාදියෙකු නොවන බව ඊට විරුද්ධ අය වටහගෙනත් නැහැ.
ඔවුන්ව වර්තමානයට ඇද දැමීම සඳහා සරසවියට පිටින් සිදුවන බලවත් අත පෙවීමක් තරම් ගැලපෙන දෙයක් තවත් නැහැ. ඒ අත පෙවීම සිදුවන්නේ නවකවදය මැඩලීමටද නැද්ද යන්න අදාළ කරුණක් නොවේ. කුමකින් හෝ මෙය කැළතිය යුතුමයි.
සරසවි ශිෂ්යයෙකුට යම් සමාජ කියවීමක් තිබිය යුතුයි. ඔහු සමාජ ප්රවණතා ගැන සංවාදයට භාජනය කළ හැකි විග්රහයක් ඉදිරිපත් කරන්නෙකු විය යුතුයි. වසරකට වරක් පිරිත් පිංකම්, දන්සැල්, වෙසක් කූඩු තරඟ, බණ ආදිය සංවිධානය කිරීම තමයි වැඩ කියල ගොඩක් සරසවි ශිෂ්යයො හිතාගෙන ඉන්නව.
එහෙම කිව්වම කෙනෙක් මගෙන් අහයි "මොකක්ද ඒ වැඩ වල ඇති වැරැද්ද?" කියල. වැරැද්ද තමයි ඒ තුල විසම්මුතික වටිනාකමකින් යුත් සරසවි ශිෂ්යයා වඳවීයාම. ඒක මහා ඛේදවාචකයක්.
බුද්ධිගලනය කියල පොදුවෙ පිළිගන්නෙ උගතුන් බුද්ධිමතුන් රට යාමලු. මම කියනව සැබෑ බුද්ධිගලනය සිදුවෙන්නෙ කෙනෙකුගෙ හිස තුල. ඒ තුල යමක් දෙස විචාරශීලීව බලන විසම්මුතික වටිනාකම් හිසෙන් එළියට ගලා ගිහින් අසාධාරණ වූ සමාජ ක්රමයට ප්රශ්න නොකර අනුගත වෙන එහෙයියෙකු බිහි වෙනවා.
ඒක 88-89 සිට සරසවි පද්ධතිය තුල සිදුවෙමින් ආවා. අදටත් සිදුවෙනව. 88-89 තීරණාත්මක වෙන්නෙ ඇයි? ඊට පස්සෙ "ක්රමය ප්රශ්න කිරීම" මහ භයංකාර දෙයක් බවට පත් වෙනව. "ක්රමය ප්රශ්න කරන්නා රට ලේ වලින් නාවන්න හදන ජේවීපී කාරයෙක්" කියල හිතන තැනට මිනිස්සු තල්ලු වුණා. තමන්ගෙ වැඩක් බලාගෙන පාඩුවෙ ඉන්න එක අලුත් trend එක වුණා.
ශිෂ්යත්වෙන් පටන්ගෙන උසස්පෙළින් කූට ප්රාප්තිය ලබන තරඟකාරිත්වය සරසවියට එන කෙනා තුල ඉතිරි වුණා. අවුරුදු හතරින් පස්සෙ සරසවියෙන් වෙනස් විදියට හිතන මිනිහෙක් වෙනුවට සරසවියට ඇවිත් උපාධිය විතරක් නමට එකතු කරගත්තු අර ආත්මාර්ථකාමී ප්රතිගාමී මිනිහම පිටවෙන තත්වයක් ඇතිවුණා.
ඒ නව අදහස් නැති, කියන දේට ප්රශ්න නොකර අනුගත වෙන, එහෙයි කියන, පඩියට පැය ගාණ වැඩ කරන, දෙන දෙයක් කාල වෙන දෙයක් බලාගෙන ඉන්න අයගෙන් අද රාජ්ය අංශයත් පෞද්ගලික අංශයත් පිරිල. උපාධිය හුදෙක් රස්සාව ඉලක්ක කළ දෙයක් බවට පත්වෙලා.
මේක තමයි ශ්රී ලංකා විශ්ව විද්යාල, චින්තකයො බිහි කරගන්න බැරුව ඉතිහාසයේ මුහුණ දුන්න ලොකුම හිරවීම. ඒ හින්ද ඔය රැගක් දීගෙන, මුලින් පූජා නැටුමත් එක්ක සෝෂල් එකක් ගොයිං ඩවුන් එකක් කරගෙන, පිරිතක් බණක්, දන්සලක්, වෙසක් කූඩු තරඟයක් කරගෙන ඒව වැඩ කියල හිතාගෙන, මුල්ලක් අල්ලගෙන හැන්දෑවට නාල පාඩුවෙ ඉන්න පුරුදු වෙච්ච මොට්ට විශ්ව විද්යාල ශිෂ්යයාගෙ comfort zone එකට හොඳට හයියෙන් පාරක් වදින්නම ඕන. ඒ පාර වදින එක හොඳ විදියක් තමයි බුද්ධි අංශ විශ්ව විද්යාල තුලට රිංගීම.
දැන් බලමු "උගත්කම ඔබතුල හදපු පෞරුෂයෙන් අංශු මාත්රයක් හරි ඉතුරු වෙලා තියනවද?" කියල. "ඒ ඉතුරු වෙච්ච ටික ඔබ නොදැන ආරක්ෂක අංශ ඔබ දිහා බලාගෙන ඉඳීමකට කොයි විදියෙ ප්රතිචාරයක් දක්වයිද?" කියල.
වහල්භාවය සාධාරණීකරණය කළ ආගම
මම ඔබට යෝජනා කරනවා Harriet නැමැති ඉංග්රීසි චිත්රපටය නරඹන්නටය කියා.
ඇමෙරිකාවේ වර්ණ භේදවාදය සහ වහල්භාවය පැවැති සමයේ වහලුන් අතරින් පැන නැගි
දිරිය කාන්තාවකගේ කතාව ඒ චිත්රපටයේ අන්තර්ගතයි. මේ සටහනේ තේමාව හැරියට්
නෙමෙයි. ඒ චිත්රපටයේ ආරම්භයේ එන එක්තරා දර්ශනයක්.
සුදු ජාතික වහල හිමියන් වහලුන්ටත් ආගම ඇදහීමේ නිදහස(?) ලබාදී තිබුණා. මේ
හැරියට් චිත්රපටයේ මුල් දර්ශනයක තිබෙනවා සුදු ජාතික හාම්පුතුන්ගේ අධීක්ෂණය
යටතේ කළු ජාතික පූජකයෙකු වහලුන්ට ආගමික දේශනයක් පවත්වන අවස්ථාවක්. ඒ
දේශනයේ සාරාංශය වහල් භාවයෙන් පළා යාම පාපයකි" වැනි අදහසක්.
එවැනි
ඇමෙරිකානු වහල් ක්රමය ගැන චිත්රපට ගණනාවක් මා නරඹා තියෙනවා. ඒවා
සියල්ලේදීම වහල් ක්රමය පවත්වාගෙන යාම සඳහා ආගමික සංස්ථාව විසින් ඉටුකළ
භූමිකාව කුමන හෝ අවස්ථාවක උද්දීපනය කර තිබුණා.
එනම් දෙවියන්
විසින් සුදු ජාතිකයා තමන්ට වඩා උසස්ව මවා ඇති බවත්, එසේ මවා ඇත්තේ දෙවියන්
වෙනුවෙන් තමන්ට අණසක පැතිරවීමට බවත්, සියළු දුක් ගැහැට ඉවසා දෙවියන්ගේ
කැමැත්ත අනුව තමාව අයත් කොට ඇති සුදු හාම්පුතා යටතේ යහපත් ලෙස ජීවත් වන්නේද
යන්න දෙවියන් බලා සිටින බවත්, එසේ යහපත් ලෙස වසන අයට සුගතිය හිමිවන බවත්,
වහල් හිමියාට අභියෝග කරන හෝ පලා යන අයට නරකාදිය හිමි වන බවත් මේ වහලුන්ට
දේශනා කෙරුණා.
ඇතැම් වහලුන් එය නොසළකා හැරියද, බොහෝ අය එය
දෙවියන් මුල් කරගෙන සිදුකරන ප්රකාශයක් බැවින් වහල් බවින් පලා යාමට මහත්
බියක් දක්වන අවස්ථාද එම චිත්රපට වල දැකිය හැකියි.
අතීතයේදී ආගම
නිරූපණය කළ ඒ භූමිකාව ආගම විසින් අදටත් වෙනත් ආරකින් සිදු කරනවා. හාම්පුතා
තමන්ට වඩා පොහොසත් සහ ඇති හැකි අයෙකු වී ඇත්තේ ඔහුගේ පින, කුසල ශක්තිය,
කර්ම ශක්තිය හෝ සර්වබලධාරී දෙවියන්ගේ කැමැත්ත මත බවත් තමාට අසීරුවෙන් ජීවත්
වීමට සිදුවී ඇත්තේ ඒ හේතු නිසාම බවත් ආගම විසින් සැදැහැවත් වැඩකරන
පාංතිකයෙකුට ඒත්තු ගන්වනවා.
හාම්පුතාගේ පොහොසත් කමෙන් සැළකිය
යුතු කොටසක් තමාගේ ශ්රමය කුණු කොල්ලයට මිළට ගෙන එය අධික මිලකට වෙනත්
කෙනෙකුට අලෙවි කිරීමෙන් ලබන ලාභයයි යනුවෙන් ඇස් පනාපිට පවත්නා යථාර්ථය ඉහත
කී ආගමික පැහැදිලි කිරීම තුල සැදැහැවත් වැඩකරන පාංතිකයාට නොපෙනී යනවා.
රජු අභිෂේක කළ ආගම
රජ කෙනෙකුගේ පින්තූර ඇඳ ඇත්තේ දුටු පමණින් කෙනෙකු තුල භය පක්ෂපාත බවක් ඇතිවන ආකාරයට. ඩී.පී. වික්රමසිංහ මහතාගේ "මග දිගට ජනකතා" පොත අනුව දෙවැනි රාජසිංහ කියන්නේ සැබැවින්ම එවැනි දුටු පමණන් කෙනෙකු පසුබාන තේජස්වී පෙනුමක් තිබූ අයෙක්. අනෙක් රජවරුත් එහෙමද? එහෙම විශේෂ සඳහනක් නෑ.
සාමාන්ය ස්වභාවය තමයි කෙනෙක් තමන් නුදුටුව කෙනෙක්ව ගෞරවය පෙරදැරි කරගෙන අඳිනකොට අඳින්නෙ ඒ කෙනාට ආරෝපණය කළ හැක් තමා දන්නා හොඳම සංස්කරණය නොහොත් වර්ෂන් එක ආදේශ කරමින්. ඔය දස මහ යෝදයෝ, රාවණා එහෙම අඳින අය සික්ස් පැක් එක්ක වාත්තු කළා වගේ ඇඟවල් අඳින්නෙ ඒ ගෞරවය පෙරදැරි කරගත් දෘෂ්ටිය හින්ද.
ඒත් යථාර්ථවාදීව හිතන්න වෙන දේ තමයි රජවරුන්ගෙන් බහුතරයකගෙ පෙනුමත් සාමාන්ය මිනිස්සු වගෙයි කියන එක. භුක්ති විඳින්න ලැබෙන සුඛ විහරණ, පෝෂ්යදායක ආහාර සහ ජානමය වශයෙන් ලැබෙන ඇතැම් ලක්ෂණ හින්දා යම කැපී පෙනෙන වෙනස් පෙනුමක් ලැබෙන්න ඇති. නමුත් ඒ පෙනුම විතරක් යටත් වැසියන් පසුබාවන්න ප්රමාණවත්ද?
ඒ ප්රශ්නෙ එහෙමම තියෙද්දි යුරෝපය දිහා හැරිල බැලුවත් රජ කියන සංකල්පයට නොනැසී දිගු කාලයක් පවතින්න රජුගේ තේජස, නායකත්ව ගුණාංග, යුධ බලය වගේ දේවල් පමණක්ම ප්රමාණවත් නෑ. එතනදි සැබැවින්ම ජනතාව රජුට අවනත කරවන වෙනස් සුවිශේෂි උපකරණයක් තිබුණා.
ඒ තමයි රාජ්යය කරවන්නට රජු වරම් ගෙන ඇත්තේ දෙවියන්ගෙන්ය යන සංකල්පය. මෙය යුරෝපයේ ඉතාම දැඩිව මුල් බැසගත්තු සංකල්පයක්. රජුට කත් ඇදපු පල්ලිය දිගින් දිගටම මෙය සත්යයක් විදියට මහජනයාට දේශනා කලා. ඒ අනුව රජු තමාගේ රාජ්යත්වය ආරක්ෂා කරගන්න, තමාගේ උරුමකරුවන්, පවුලේ අය, හිතවතුන් සමාජ ධුරාවලියෙ උඩම ඉන්න බව තහවුරු කරගන්න ආගම දඩ මීමා කරගන්නව. පූජකයනුත් රජුට අවශ්ය දේශනාව කරමින් විවිධ වරප්රසාද ලබනව.
ඒක යුරෝපයේ පමණක් වෙච්ච දෙයක් නෙමෙයි. ඉන්දියාවේ පැවැති ආගමික දර්ශන අනුව ක්ෂත්රීයයන් උපත ලබලා තියෙන්නෙ රාජ්ය පාලනය සඳහා. ඒ අනුව අනෙක් කුල වල අයට රාජ්ය පාලනයට මැදිහත් වීමක් ගැන සිහිනයක් වත් තිබිය නොහැකියි. රාජ්ය පාලන ධුරාවලිය ආරක්ෂා කරදීම වෙනුවෙන් ක්ෂත්රීයයන්ගෙන් තාන්න මාන්න වරප්රසාද බමුණන්ට ලැබුණා.
ශ්රී ලංකාවෙත් රජු සැළකුවෙ නර දෙවියෙක් විදියට. ඊට හේතුව ඇත්තටම රජු තුල තිබූ දේව බලයක් නොව ආගමික සංස්ථාව විසින් ඔහුට එහෙම එකක් ආරෝපණය කිරීම. රජ පවුලක ඉපදීම, උපන් වේලාව අනුව ග්රහචාරය වගේ ගොඩක් දේවල් මත රාජකීයයෙකුට දේවත්වය ආරෝපණය කෙරුණා. ඒ විශ්වාස කොතරම් දුර ගියාද යන් අන්තිම නායක්කාර් වංශික රජු වූ ශ්රී වික්රම රාජසිංහ රජු ඉංග්රීසීන්ගේ අත්අඩංගුවට පත්වීම පිළිබඳව පවත්නා ජන කතාවෙන්ම පේනවා.
රජු කොටුවූ පසු අනෙක් සියලු දෙනාම රජුට කිට්ටු වෙන්නට බියෙන් සිටියදී ඉදිරියට ගොස් ඇත්තේ වැලි අංගා කියා මිනිහෙක්. ඔහු දුටු රජු, "ආ මේ වැලි අංගා නොවේදැ"යි ඇසුවේලු. "එහෙමයි ආයිබොවන්ට එදා එහෙමයි අද මෙහෙමයි" කියූ වැලි අංගා රජුට පයින් ගසා බිම දැම්මේලු.
රජුගේ ඇති බලය කෙතෙක්ද යත් ඉන්පසු වැලි අංගාගේ පරපුරේ ඉන්පසු බිහිවූ අයට පාදයේ උපතින්ම පිහිටන සුළු කොරයක් ඇති බවත් වයසගතවී මියයාමේදී රජුට පහරදුන් පය පණුවන් ගසා කුණුවී බැලීමට අප්රිය උපදවන තත්වයට පත්වන බවටත් ජනශ්රැතිය දක්වනවා.
එමෙන්ම දළදා වහන්සේ අත්පත් කරගන්නේ යම් කෙනෙක්ද, ඔහුට ශ්රී ලංකාවේ රාජ්යත්වය හිමි බවට දැඩි විශ්වාසයක් පැවතී තිබෙනවා. යම් පාලකයෙකු රජු බවට හෝ රාජ්ය පාලනයට සම්බන්ධ මැති ඇමති හෝ නිලමක්කාර තනතුරු වලට පත් වූ විට එය ඒ ඒ පුද්ගලයාගේ පෙර පින ලෙස පූජ්ය පක්ෂය විසිනු හුවා දැක්වූ අවස්ථා ඕනෑ තරම් හමු වෙනවා.
එවිට ඒ දහම අසන විශ්වාස කරන හුදී ජනයාට ඇත්තේ බලැත්තා බලැත්තෙකු වීම සඳහා අටවන ලද යටි උගුල්, කපන ලද බොරු වළවල්, සිදුකරන ලද වංචා, දූෂණ, කුමන්ත්රණ ආදී සියල්ල තිබියදී ඒවා පෙර පින නැමති පියනෙන් වසා ඔහුගේ ශ්රී විභූතිය පිළිගැනීම.
එසේ පිළි නොගන්නා කෙනා ආගමික ඉගැන්වීමට ද්රෝහියෙකු වෙනවා. ඒ වගේම රාජද්රෝහියෙකු බවටත් පත් වෙනවා.
ආගම විසින් අතීතයේදී රජුට, එනම් රටක පාලන තන්ත්රයට එය දූෂිත වුවත් නැතත් කොන්දේසි විරහිතව ගසන ලද මුක්කු අද නොගසත්දැයි ප්රවේශමින් පරික්ෂා කර බලන්න.
වරක් එක්තරා ස්වාමීන් වහන්සේ නමක් එක්තරා දේශපාලන බලැත්තෙකුගේ පුතෙකු කාර් රේස් පැදීම වැරදි වැඩක් ලෙස නොව ඔහුගේ පෙර පින නිසා ඔහුට පහල වූ අසිරිමත් මහත් ඵල මහානිශංසයක් ලෙස ගත යුතු බවට මතක බණකට කියනු මා අසා තිබෙනවා.
ඒ රාජ හිතෛෂී බණ හරහා පෙර පින, පිං පාට, රාජ යෝග, උරුමය වගේ ගොඩක් බරපතළ තේරු ඇති වචන ගාවන්න ආගමික සංස්ථාව කිසිදු හිරිකිතයක් නැතිව අදටත් මැදිහත් වෙනවා.
හේතුවාදී සංකල්පය සහ හේතුවාදී පැවැත්ම
විචාරශීලීව සිතන්නා උපතින් උරුම වූ පමණින්, යමෙකු කියූ පමණින්, පොතක තිබූ පමණින්, තමන්ගේ කම මත, ශ්රද්ධාව හෝ භක්තියමත, යම් කර්ම විපාකයකට ඇති ආශාව හෝ බිය මත හෝ සර්ව බලධාරියෙකුට ඇති බිය මත යමක් පිළිගන්නේ නැහැ. එනම් විචාරශීලී පුද්ගලයෙකුට යමක් පිළිගැනීමට එය තාර්කිකව පිළිගත හැකි විය යුතුයි. නැත්නම් ඒ අත්දැකීමට මුහුණ දී ප්රත්යක්ෂයෙන් අවබෝධ කළ යුතුයි.
මෙය පුද්ගලයෙකුට විශාල සහනයක්. මන්ද ඔහු නොපෙනෙන යමකට බියෙන් ජීවත් වන්නට අවශ්ය නැහැ. නමුත් දුර්වල සිතක් ඇත්තෙකුට මෙය අසහනයට හේතුවක් වන්නටත් පුළුවන්. මන්ද දුර්වල සිතක් ඇති තැනැත්තා බොහෝ අවස්ථා වල නොපෙනෙන බලවේග වලින් ආධාර උපකාර පතනවා. නොපෙනන බලවේගයක් සැමවිටම තමන්ට පිහිට වනු ඇතැයි සිතනවා. තමන්ට අසාධාරණයක් කළේ යම් කෙනෙක්ද, උත්සාහයෙන් යුක්තිය ඉටුකරවා ගැනීමට අසමත් වන තැනදී සර්ව බලධාරියෙකු හෝ යම් කර්ම ශක්තියක විසින් ඒ ඒ අයට දඬුවම් දෙනු ඇතැයි සිතා සිත සනසා ගන්නවා.
මෙවැනි දුර්වල සිත් ඇති අයට හේතුවාදය විශාල අසහනයට හේතුවක් වන්නට පුළුවන්. එබැවින් තමාගේ ජීවිතය තමාගේ උත්සාහයෙන් තමා කෙරෙහිම විශ්වාසය තබා තමා මතම තුලනය කරගැනීමට අසමත් දුර්වල සිතක් ඇති කෙනෙකුට හේතුවාදී චින්තනය හා පැවැත්ම එතරම් නොගැලපෙන්නට පුළුවනි.
ඕනෑම කෙනෙකුට තමන් කැමති මතයක් දැරීමේ අයිතිවාසිකම තිබෙනවා. හේතුවාදය හෝ වෙන ඕනෑම මතයකට එය අදාළයි. යම් ආගමක් හෝ අද්භුත බලයක් කෙරෙහි අවිචාරවත්ව විශ්වාසය තැබීමට යමෙකු දැඩිව තීරණය කරගෙන සිටීද, ඔහු විචාරශීලීත්වයට හේතුවාදයට බලහත්කාරයෙන් ඇද ගැනීමේ ආශාවක් හෝ වුවමනාවක් මට නම් ඇත්තේ නැහැ. එවැනි බලකිරීමක් වෙනුවට සාධාරණ මිනිසෙකුට තේරුම් ගත හැකි පරිදි විචාරශීලී චින්තන ධාරාවේ වටිනාකම පිළිබඳව අදහස් ඉදිරිපත් කරන්නට මම කැමතියි. එය කැමති කෙනෙකුට කියවා තේරුම් ගැනිමටත් අකැමැති කෙනෙකුට බැහැර කිරීමටත් පූර්ණ නිදහස තිබෙනවා.
හේතුවාදය පිළිබඳ කතිකාවට වඩා හේතුවාදී පැවැත්ම මඳක් බැරෑරුම්. සංකීර්ණයි. හේතුවාදියෙකු හැකි සෑම අවස්ථාවකදීම හැකි සෑම දෙයක්ම දෙස විචාරශීලීව බැලීමට උත්සාහ කරනවා. නමුත් එසේ නොමැතිව වැඩිදුර නොසිතා කාරණා කටයුතු සිදුකරන්ට වන අවස්ථාත් ඕනෑ තරම් ජීවිතයේ හමුවෙනවා. එබැවින් එය සැබැවින්ම අභියෝගයක්.
එමෙන්ම හේතුවාදී පැවැත්ම තුල සාමාන්යයෙන් ඇදහිලි ප්රතික්ෂේප කෙරෙනවා. නමුත් ආගම් තුලත් අන්ධ විශ්වාස හෝ ඇදහිලි වලට ආරාධනා කරන අවස්ථා හැර තර්කානුකූල එමෙන්ම ඉතා යහපත් ඉගැන්වීම් තිබෙනවා. ඒ පිළිබඳව අවබෝධයක් හේතුවාදියෙකු ඇති කරගත යුතුමයි. මා දන්නා හේතුවාදීන් සහ ආගමිකයන් අතරින් හේතුවාදීන්ය කියන කොටස ආගම් වල අභ්යන්තරික ඉගැන්වීම් පිළිබඳව වඩාත් වැඩි අවබෝධාත්මක කියවීමකින් යුතු බව මගේ අත්දැකීමයි. මන්ද ඔවුන් ආගම යන විෂය දර්ශනවාදීව විචාරශීලීව කියවනවා මිස ශ්රද්ධාව භක්තිය මුල්කරගෙන කියවන්නේ නෑ.
එමෙන්ම හේතුවාදියෙකුට පවතින්නට සිදුවන්නේ හේතුවාදී සමාජයක් තුල නොවෙයි. බොහෝවිට ඔවුන් ආශ්රය කරන සියළු දෙනා පවුලේ අය පවා බොහොම භක්තිමත් ආගමිකයන්. එවිට ඔහුට තෝරාගැනීම් 3ක් තිබෙනවා. එකක් තමා ඇසුරු කරන සමාජය අනුව බහුතරය තුලට තමාම අවශෝසනය වීම. ආගම විශ්වාස නොකරන මුත් ආගමිකයෙකු ලෙස ජීවත් වීම.
දෙවැනි එක තමා ඇසුරු කරන පරිසරය තුල යම් තීරණාත්මක බලපෑමක් සිදුකිරීම. උදාහරණයක් විදියට ආගමික කටයුතු කිසිවක් සිදු නොකරන ඒවාට සම්බන්ධ නොවන නිවසක් පවත්වාගැනීම ගතහැකියි.
නමුත් මේ ප්රවේශය අනුව සමාජයේ පැවැතීම සැළකියයුතු ලෙස අපහසු දෙයක්. ඒ සඳහා අවශ්ය නම් සමාජය තුල තනිව පැවැතීමට සිදුවීමේ අවදානම ගැනීමට හැකි ශක්තියක් පුද්ගලයෙකුට තිබිය යුතුයි. එමෙන්ම එය ආගම් ප්රතික්ෂේප කිරීම එයට සැබැවින්ම කැමැත්තක් නොදක්වන අය මත බලෙන් පැටවීමක්ද වෙනවා.
එය ආගමිකයන්ගේ සාමාන්ය ක්රමය. කුඩා කල සිට දහම් අධ්යාපනය අනිවාර්ය කිරීම, ආගමික පැවතුම් අනිවාර්ය කිරීම ආගමිකයන් ආගම පුද්ගලයන් මත බලෙන් පටවන ක්රම. එසේ වුවත් හේතුවාදියෙකු ලෙස සහ මතවාදී නිදහස අගයන්නෙකු ලෙස ආගමිකයන්ගේ මර්දනකාරී ක්රම හේතුවාදය ප්රචලිත කිරීම සඳහා භාවිතා කිරීමට මම එකඟ වන්නේ නැහැ. එය මස් නොකන්නෙකු අනෙක් අයත් මස් නොකෑ යුතු බවට නීති පැණවීමට බලකිරීම වැනි අනුචිත දෙයක්.
එබැවින් මා යෝජනා කරන තුන්වැනි ක්රමය වඩාත් පුද්ගල නිදහස ගරු කරන මාගේ ස්වාධීනත්වයද ආරක්ෂා වන එකක්. තමන් හැකි සෑම අවස්ථාවකදීම හේතුවාදියකු ලෙස ජීවිතයේ සෑම දෙයක්ම දෙස විචාරශීලීව බලන්නට උත්සාහ කරනවා. නමුත් එය අනෙකෙකු පිට බලෙන් පටවන්ට උත්සාහ කරන්නේ නැහැ. ඇදහිලිවන්ත ක්රියාකාරකම් වලට සම්බන්ධ වීමෙන් තනිව වලකිනවා. පවුලේ අය ඒවා සිදු කළාට ඒවාට එරෙහි වන්නට හෝ ආරවුල් ඇතිකරගන්නට යන්නේ නැහැ. නමුත් ඒ අතර නිවසේ විචාරශීලී චින්තනය පෝෂණය කරන දෑ සුලභ කරනවා. විචාරශීලී චින්තනයේ වැදගත්කම අවධාරණය කරන පොතපත, සින්දු, චිත්රපට ආදිය නිවස තුල සුලභ කරනවා. තමන් ප්රකාශ කරන අදහස් තුල, ලියන කියන දෑ සහ ප්රකාශනයන් තුල විචාරශීලී වටිනාකම් අන්තර්ගත කරනවා. ඒ හරහා තමන් ඇසුරු කරන අයගෙන් විචාරශීලීව ලොව දෙස බලන්නට කැමති ඒ සඳහා ආත්ම ශක්තියක් ඇති අය යම් ආකාරයකට විචාරශීලී චින්තන ධාරාවට පිවිසෙන ප්රවණතාවයක් ඇති කළ හැකියි.
විචාරශීලීව සිතන සමාජයක් ගොඩනැගීම පහසු වන්නේ නැහැ. මන්ද මිනිසුන් එල්බ සිටින දැඩිව වැළඳගෙන සිටින දෘෂ්ටිවාද විසින් ඔවුන්ට අවිචාරවත් පැවැත්මකට බල කරනවා. බොහෝ විට තමන් අවිචාරය තුල එලබ සිටින්නේ අවිචාරවත් බව නිසාමය යන කරුණවත් මේ පුද්ගලයන් දන්නේ නැහැ. එය ප්රධාන වශයෙන් ආගම් තුල, දේශපාලනය තුල සිදුවනවා. අනෙක් සෑම සමාජ සංස්ථාවක් තුලම යම් යම් ප්රමාණ වලින් එය පවතිනවා. එමෙන්ම පුද්ගලයෙකුට මෙසේ සිතන්නට යැයි බල කරනවාට ඔහු කැමති වන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට කළ යුත්තේ ඔහුට විචාරශීලීව හේතු යුක්ති සහිතව යමක් විනිවිද දැක තීරණ ගැනීමේ වටිනාකම අවබෝධ කරවීමයි.
සිතා බලා තීරණ ගැනීම පුරුදු කිරීමෙන් කිසිවෙකුට යහපතක් මිස සිදුවන අයහපතක් නැහැ. හේතුවාදයේ සරළම හරය වන්නේ එයයි.
අපේ රිලව් අපිටම දීම
ඔන්න වනාන්තරයක් අසළ පිහිටි එක්තරා ගමකට නගරයෙන් යැයි කියමින් අමුත්තෙකු ආවා. ඔහු තමාව හඳුන්වා ගත්තේ වෙළෙන්දෙකු ලෙස. ඔහු ගැමියන්ට අපූරු ව්යාපාරික අවස්ථාවකට ආරාධනා කළා.
"මම ලබන සතියේ ආයෙත් එනවා. උඹලාට හැකි තරම් රිලවුන් අල්ලා තබාපල්ලා. මා එක රිලවෙක් රුපියල් 1000 බැගින් මිළට ගන්නවා"
ගම්මු ඒ කතාව අහලා ඊළඟ සතිය වන විට රිලවුන් විශාල ප්රමාණයක් අල්ලා තැබුවා. පොරොන්දු වූ ලෙසම වෙළෙන්දා පැමිණ එක රිලවෙකුට රුපියල් 1000 බැගින් ගෙවා රිලවුන් සියල්ල මිළට ගත්තා.
"දැන් රිලවුන් බොහොම හිඟයි. ඉදිරියට තව මිළ වැඩිවෙයි. ඊළඟ සතියෙත් මම එනවා. රිළවුන් හැකිතරම් අල්ලා තබන්ට. මට නොවැරදීම මීට වඩා වැඩි මිළකට උන් ඔක්කොම ගන්ට පුළුවන්"
එසේ කියූ වෙළෙන්දා මිළදී ගත් රිලවුන් අරගෙන පිටවී ගියා.
ගම්මු ආයෙත් මහන්සි වෙලා රිලවුන් 5ක් පමණ අල්ලා ගත්තා. ඊට වඩා අල්ලන්න රිලවුන් සිටියේ නෑ. අහළ පහළ ගම වලටත් මෙය ආරංචි වී ඔවුන්ද කැලෑ පීරමින් රිලවුන් අල්ලන්නට වුණා. කෙසේ හෝ ඔවුන්ට අල්ලා ගැනීමට හැකි වූයේ රිලවුන් උපරිම 10ක් පමණයි.
පොරොන්දු වූ විදියටම වෙළෙන්දා ඊළඟ සතියේ ආවා. රිලවුන් සිටින්නේ 10ක් පමණක් බව දැක ඔහු බොහෝ කණගාටු වූ බවක් පෙනුණා.
"දැන් රිලවුන් බොහොම හිඟයි. මම මේ එක රිලවෙක් රුපියල් 3000 බැගින් මිළට ගන්නම්. අනේ පුළුවන් නම් තව රිලවුන් සොයා තියන්ට. මම තව සති දෙකකින් එනවා. එකෙක් රුපියල් 10000 බැගින් වුණත් ගන්ට මම සූදානම්"
එහෙම කියූ වෙළෙන්දා රිලවුන් 10 දෙනා රැගෙන පිටවී ගියා.
අහල ගම් හතටම දෙබරෙට ගල් ගැසුවා වගෙයි. හැමෝම පිස්සුවෙන් මෙන් කැලෑ පීරමින් රිලවුන් සොයන්නට වුණා. නමුත් අල්ලන්නට තවත් රිලව් ඒ අවට වනාන්තරයේ ඉතිරි වෙලා හිටියේ නෑ. ගම්මුන්ට මහා අවාසනාවන්ත හැඟීමක් දැනෙන්ට වුණා.
සතියකට පසු තවත් අමුතු වෙළෙන්දෙක් ගමට ආවා. ඔහුගේ ලොරිය පිරෙන්නට හිටියේ සිය ගණනක් රිලව්.
"එක රිලවෙක් රුපියල් 5000යි"
ඔහු ගම්මුන්ට කීවා. මේක ටිකක් සැක සහිත වෙළඳාමක් වුණත් ඊට පසු සතියේ එන රිලව් මිළදී ගන්නා වෙළෙන්දාට එකෙක් රුපියල් 10000 බැගින් විකිණිය හැකි යැයි සිතමින් ගම්මු පොර කකා රිලවුන් මිළට ගත්තා. අන්තිමට රිලව් වෙළෙන්දා තමන් ගෙනාපු රිලව් ඔක්කොම ඒ ගමේ මිනිස්සුන්ට විකුණලා පිටත් වෙලා ගියා.
මිනිස්සු තමන් ගත්තු රිලව් ටික තියාගෙන ඊළඟ සතියෙ රිලව් මිළට ගන්න වෙළෙන්දා එනකල් බලාගෙන හිටියා. සතියක් ගෙවුණා. දෙකක් ගෙවුණා. ඒත් රිළව් ගන්න කිසිම වෙළෙන්දෙක් ආය කවදාවත් ඒ ගමට ආවෙ නම් නෑ.
අපේ බොහොම දෙනෙකුට සමාජයේදි මුහුණ දෙන්ට සිදුවෙන්නෙ ඔන්න ඔහොම විපරීත අත්දැකීම් වලට. විශේෂයෙන්ම දේශපාලනයට ඕක ආදේශ කරල මේ කතාවෙ "රිලවා" කියන වචනෙට දේශපාලකයො කාලෙන් කාලෙට ඇතිකරන විවිධ "trend" හෙවත් "රැළි" (තුරුම්පු, wild card ඕන වචනයක් හරි) ආදේශ කරල බැලුවොත් ඇත්තටම හිනා යනව.
උදාහරණයක් විදියට "ජාතිවාදය" ආදේශ කරල බලමු. මුලින් දේශපාලනඥයින්ම ජාතිවාදී trend එකක් ඇති කරනවා. ඉන් පස්සෙ රටේ අවිචාරවත් මිනිස්සු ඒක තමන්ගෙ වගේ කරේ තියාගෙන දුවනවා. දේශපාලනඥයින් ඒකට පොහොර දදා ඉඳලා මොකක්හරි තීරණාත්මක වාසියක් එකෙන් ගත්ත ගමන් වැඩේ අතෑරලා දානවා. අන්තිමට බලනකොට "අපේම ජාතිවාදී රිලව්" සල්ලිත් දීලා අපිම අරන්.
Walking with the Enemy (2013)
Monday, September 7, 2020
ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීම ලිංගික අපරාධ සදහා විසදුමක් වන්නේද?
ඕනෑම අපරාධ අධිකරණයක විභාග වන නඩු අතරින් ලිංගික අපරාධ සම්බන්ධ නඩු ප්රමාණය බොහෝ විට කෙනෙකු පුදුමයට පත්කරවන තරම්ය. ඒවා අතරින් බාලවයස්කාර දරුවන් වින්දිතයන් බවට පත්වූ සහ පවුලේ ඥාතීන් හිතවතුන් අතින් සිදුවූ අතවර ප්රමාණය බැලූ කල තවත් වරක්ද ඒවා අතරින් පිරිමි දරුවන් වින්දිතයන් වන සිද්ධි ප්රමාණය බැලූ කල තවත් වරක්ද පුදුමයට පත්වීමට සිදුවනවා ඇත.
මෙම ලිංගික අපරාධ අනෙක් බල අපරාධ වලට සාපේක්ෂව ප්රමාණාත්මකව වැඩි වීම සහ ඒවායේ ස්වභාවය සාමාන්ය සිහි බුද්ධිය ඇති ඕනෑම තැනැත්තෙකු කැළඹීට පත්කරවනසුලුය. එයට ඇති විසදුමක් ලෙස ඇතැම් පාර්ශවයන් ඉදිරිපත් කරන ජනප්රිය නොවන විසදුමක් වන්නේ ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීමය. ලිංගික අපරාධ වැඩි වීමට හේතුව වන්නේ සමාජයේ පවත්නා සිරගත කරන ලද ලිංගික අසහනකාරීත්වය බවත් එයට යම් නිදහසක් අස්වැසිල්ලක් ලබාදීම ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීමෙන් සිදුකළ හැකි බවටත් මේ පුද්ගලයන් තර්ක ගෙනහැරපාති.
ලිංගිකත්වය අනවශ්ය ලෙස සිරගත කිරීම සහ සැගවීම මත එය අසහනකාරීත්වයක් බවට වර්ධනය වන බව සත්යයකි. ලිංගිකත්වය ආහාර ජලය ඇදුම් පැළදුම් වැනි මිනිසාගේ මූලික අවශ්යතාවයක් බව හදුනාගෙන එය සමාජයේ දුරස්ම අදුරුම මුල්ලට තල්ලු කිරීම නවත්වනතුරු ලිංගික අසහනකාරීත්වය හරහා උපදින සමාජ විකෘතිතා සමාජයේ පවතිනවා ඇත.
ලිංගිකත්වය පිළිබදව ළැදියාව පුද්ගලයාගෙන් පුද්ගලයාට වෙනස් වේ. සුවිශේෂී වේ. කෙනෙකු එයින් බලාපොරොත්තු වන වින්දනය හා ප්රතිවිපාකය පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකුගේ ඇගිලි සළකුණු සර්ව සම නොවන්නා සේම එකිනෙකට සමාන නොවේ. යම් තරමකට එකිනෙක හා ගැලපෙන ලිංගික ලැදියාවන් පවත්නා පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු විවාහ වුවහොත් ඔවුන්ට යම් ප්රමාණයකට තමන්ගේ විවාහ ජීවිතය තුල ලිංගිකත්වය පිළිබදව තෘප්තිමත් වීමට හැකි වනවා ඇත. පොරොන්දම් බැලීමේදී යෝනි පොරොන්දම ගැලපීමෙන් බොහෝදුරට පැරැන්නන් ගලපන්නට උත්සාහ කළේ මෙය බව කියනු ලැබේ. කෙසේ වෙතත් මනුෂ්ය චිත්ත ස්වභාවය නම් කිසිදා සම්පූර්ණයෙන් තෘප්තිමත් නොවීමය. කිසිදා පරිපූර්ණත්වයට පත් නොවීමය. සෑම අවස්ථාවකදීම පවත්නා තත්වයට වඩා හොද තත්වයක් පිළිබදව හැගීමක් තිබේ. එම තත්වය ළගා කරගැනීමට සිහිනයක් උපදී.
එසේ යථාර්ථවාදීව ළගා කරගන්නා තත්වය සහ සිතේ මවාගන්නා මනෝරාජිකය අතර පරතරය අවම වන තරමට අසහනකාරීත්වය අඩු වනවා ඇත. ඒ අතින් ගත් කල ශ්රී ලංකාවේ සම්ප්රදායික ජන සමාජයේ බොහෝ දෙනෙකුගේ ලිංගික අසහනකාරීත්වය අධික බව නිරීක්ෂණය කළ හැකි වෙයි. එය සමාජයේ සෑම තරාතිරමකම සෑම තැනකම දක්නට ලැබෙයි. එය බොහෝ විට වෙනත් යම් සාධකයකින් වසනු ලැබේ. පවුල යන සංකල්පය දරුවන් ආදී වශයෙන් විවිධ පිධාන එයට භාවිතා කෙරේ. වසනු ලැබ ආවරණය කර තිබුණද අසහනය දිනෙන් දින මෝරයි. දළු ලා වැඩෙයි. විවිධ ක්රම වලට පිට වෙයි.
ශ්රී ලංකාවේ ලිංගික සබදතා යනු නිදහස් මානව හැසිරීමක් නොව ව්යූහගත පද්ධතියක එක් අදියරකි. එනම් එය ළගා කර ගැනීම සදහා පුද්ගලයෙකු පසු කළ යුතු මාවතක් ඇති බව සමාජය විසින් දැඩිව ස්ථාපිත කැරගෙන තිබේ. සාමාන්යයෙන් පාසල් අධ්යාපනය උසස් අධ්යාපනය රැකියාව නිවසක් වාහනයක් යනාදී අදියර පසු කිරීමෙන් පසුව විවාහය යන අදියර තුල එන උප අදියරක් වශයෙන් පමණි ලිංගිකත්වය හදුනා ගැනෙන්නේ.
එම අදියර එකින් එක පසු කිරීමට අකැමැති හෝ එම අදියර නොසළකා හැරීම ප්රතිපත්තිය කරගත් අය හෝ එම අදියරට පෙර එය වින්දනය කිරීමට කැමති අය අප්රසිද්ධියේ ඒවා පසෙකට දමා ලිංගිකත්වය වින්දනය කරති. එය හෙළිදරව් වූ කල මහා අපරාධයක් කළ විටෙක මෙන් සමාජ ගැරහුමට අවමන් වලට ලක් වෙති. හෙළිදරව් නොවන තාක් සමාජ සම්මත රාමුව තුල ගමන් කරන්නන් මෙන් ව්යාජ ප්රතිරූප නඩත්තු කරති. සැබැවින්ම ඒවා සිදුවිය යුත්තේ පෙරකී සමාජ රාමුව තුල පමණක් බව පිළිගන්නා අයද සිටිති. ඔවුන් තමන්ගේ ප්රතිපත්තිමය කාරණාවක් ලෙස සමාජ රාමුව සාධාරණීකරණය කර ගනිති.
එසේ නොවන අය මේ හරහා දැඩි බලහත්කාරයකට ලක් වෙති. ශ්රී ලංකාවේදී ඉහත කී සමාජ රාමුව පියවරෙන් පියවර පළමු උත්සාහයෙන්ම ජයගෙන ලිංගිකත්වය නම් උප අදියරට එළඹෙන විට කෙනෙකුගේ වයස අවම වශයෙන් 25කට වැඩිවී ඇත. එසේ ජය ගැනීමට අසමත් වන්නන් හෝ වරක් දෙවරක් සිව්වරක් පස්වරක් දසවරක් එකම කඩඉම ජයගැනීමට උත්සාහ කරන්නෝ ඒ ඒ කඩඉම් අසළ සිරවී තමන්ටත් නොදැනී අති විශාල අසහනකාරීත්වයක් තමා තුල වර්ධනය කර ගනිති.
එවැනි අය පිළිගත් සමාජ රාමුවට අනුගත වීමෙන් ප්රතිලාභ නොලබන්නන් බවට පත් වෙති. නොදැනීම ජීවිතයට සමාජයට අසල්වැසියාට මිතුරාට බලවත් ලෙස ඊර්ෂ්යා කිරීමටත් වෛර කිරීමටත් පටන් ගනිති. සැබෑ ලෝකයේ යථාවත් කරගත නොහැකි වින්දනයන් විවිධ මාර්ග වලින් සොයති. ජීව විද්යාත්මකව ගත් කල එහි කිසි වරදක් නැත. මන්ද සමාජ ක්රමය හැඩ ගැසී ඇති ආකාරය අනුව ශ්රී ලාංකිකයන්ගෙන් අති බහුතරය තමන් ජීව විද්යාත්මකව ලිංගික වශයෙන් උපරිම ලෙස ක්රියාකාරී කාලය ගෙවන්නේ තනිකඩවය.
ඒ හරහා සමාජයේ අවස්ථා සොයන්නවුන් බවට මේ අසහනකාරීන් පත්විය හැකිය. අවස්ථාව ලැබෙන්නේ කොතැනින්ද එය වහාම ඩැහැගන්නා තැනට පත්විය හැකිය. එවන් කතාන්තර බොහෝ ලිංගික අපරාධ සිද්ධීන් තුල හමුවේ.
තවත් පිරිසක් පෙරකී රාමුගත ක්රියාවලිය තුල ලිංගිකත්වය නම් උප අදියරට ළගා වෙතත් එයින් තෘප්තිමත් වන්නේ නැත. එයට හේතුව වයස්ගත වීම ලැදියාවන්ගේ නොගැලපීම හෝ වෙනත් හේතුවක් කිය හැකිය. එසේ අතෘප්තියෙන් යුතුව නමුත් පෙරකී පරිදි කුමක්හෝ සමාජ සැරසිලි පිධානයකින් අසහනය වසා මේ පිරිස ජීවත් වන්නේ තමා තුල දිනෙන් දින මෝදු වන අසහනකාරීත්වය මැඩ ගනිමිනි. ඒ අසහනකාරීත්වය නොසිතූ අවස්ථා වලදී නොසිතූ ලෙස පිටතට පැන මහා අපරාධයකින් කෙළවර විය හැකිය. ලිංගික වශයෙන් දැඩි ලෙස අතෘප්තිමත් අසහනකාරී දිවියක් ගෙවූ මහල්ලන් ජීවිතයේ සැදෑ සමයේදී තමාගේම ඥාති වන බාල වියේ මිනිබිරියක හෝ දැරියක දැක හැගීම් පාලනය කරගත නොහී ඉතා අශෝබන ලිංගික හැසිරීම් පෙන්වා ඇති අවස්ථා අධිකරණ තුලදී කොතෙකුත් හමුවේ.
විරුද්ධ ලිංගික ආකර්ශණය තෘප්තිමත් නොවන තැන තමාගේම ලිංගයේ කුඩා දරුවන් විවිධ කටයුතු සදහා යොදාගත් පවුලේම ඥාති හෝ හිතවත් පිරිමින් ගැනද කොතෙකුත් වාර්තා වේ. පූජ්ය පක්ෂයට සම්බන්ධ මෙවැනි ක්රියාද අතරින් පතර වාර්තා වෙයි. වැඩිහිටි කාන්තාවක විසින් කුඩා දරුවන් අපයෝජනයකට ලක් කළ අවස්ථා වාර්තා වීම අනෙක්වාට සාපේක්ෂව අඩුය. එයට හේතු 2කි. එකක් ශ්රී ලංකාවේ කාන්තාව ස්වභාවයෙන්ම බොහෝදුරට ලිංගික වශයෙන් පසුගාමී වීමය. එම පසුගාමීත්වය විසින් පූර්ණ වශයෙන් ආරක්ෂිත වටපිටාවක මිස ලිංගික ඉදිරි පියවරක් තැබීමට ශ්රී ලාංකීය කාන්තාව මැළි වේ. අනෙක් හේතුව එවැනි කාන්තාවන්ගේ ඉලක්ක බවට පත්වන පිරිමි දරුවන් ලිංගික ක්රියාකාරීත්වයේ එළිපත්තේ ලිංගිකත්වය සොයමින් සිටියදී අපයෝජනයට ලක්වී තිබීමය. එවන් මනෝභාවයක හිද අපයෝජනයට ලක්වන විට වෙනත් පාර්ශවයක් සිද්ධිය ගැන දැනුවත් වන්නේ නම් මිස එය බොහෝ දුරට හෙළිදරව් නොවෙයි.
අප කුඩා කාලයේ අසන්නට ලැබුණු එක්තරා භයානක සිදුවීමකි රීටා ජෝන් මහත්මිය දූෂණය කර මරා දැමීමේ සිදුවීම. මෙවන් සැළසුම් සහගත ලෙස කාන්තාවන් පැහැරගෙන දූෂණය කිරීම් වාර්තා වෙනවා දැන් සාපේක්ෂව අඩුය. එනම් දූෂකයාගේ ලිංගික ලැදියාවේ දිශානතිය වෙනස් වී තිබේ. ඒ කොයිබටද. බොහෝ විට කුඩා ළමුන් දෙසට. එය අතිශය භයානක තත්වයකි.
ඉහත කී සියළු තත්වයන්ට විසදුමක් වශයෙන් ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීම සළකා බැලුවහොත් එයින් කවරාකාර ප්රතිඵලයක් ඇති වනු ඇත්තේද යන්න සිතා බැලීමේදී පෙරකී අසහනකාරී ලිංගික මනෝභාවයෙන් ඇතිකෙරෙන හිඩැස පිරවීම සදහා මුදල් ගෙවා ලිංගික සේවාව ලබා ගත හැකි ගණිකාවකට ඉටු කළ හැකි භූමිකාව ඉතා සීමිත බව මගේ හැගීමයි.
ශ්රී ලංකාවේ ලිංගික සේවය සමාජයට දැනෙන පරිදි පුළුල් ලෙස විවිධාංගීකරණය වී ඇත්තේ අඩුවෙනි. එය තුලද අති විශාල පංති භේදයක් දක්නට ලැබේ. සැබැවින්ම ගණිකාවන් ලෙස හැදින්වෙන්නේ සමාජයේ පහළම පංතියේ සහ මධ්යම පංතියට සේවය ලබාදෙන ගණිකාවන් පමණී. ඔවුන්ගේද සේවා අතිශයින් ව්යුහගතය නිශ්චිතය. එනම් ඔවුන් ගාස්තු අයකිරීම පවා කරන්නේ එක් යෝනිගත සංසර්ගයකට මෙපමණ මුදලක් ආදී වශයෙනි. එනම් ශ්රී ලංකාවේ ගණිකාව ලෙස හදුන්වන පුද්ගලයා ස්පර්ශ කරන වපසරිය තුල ලිංගිකත්වය යනු යෝනිගත සංසර්ගයක් පමණක් බවට ලඝු කෙරේ. එය ඉහත කී සමාජ ව්යූහය තුල සීමා කර අසහනකාරීත්වයක් බවට පත්කරන ලිංගික හැගීම සමනය කිරීමක්ද එහි ඇති අසහනකාරීත්වය තවදුරටත් වර්ධනය කිරීමක්ද යන්න නැවත සිතා බැලීය යුතු වේ.
සමාජයේ පහළම ස්ථරයේ සිටින ගණිකාව විසින් පහළම ස්ථරයේ සේවා ලාභියාට ලබාදෙන සේවය අතිශය සීමා සහිත දෘඪ එකකි. සමාජයේ ඉහළ ස්ථර වලදී එම සේවාව යම් ආකාරයක විවිධාංගීකරණයකට ලක්වී සමාජයේ ඉහළම ස්ථරයේදී ගණිකාව ගණිකාවක් ලෙස හදුන්වන්නේ නැති සාම්ප්රදායික ගණිකා සේවාව ඉක්මවන ඉතා සුහදශීලී පුළුල් පරාසයක විහිදෙන විවිධ සේවා රැසක එකතුවක් බවට ගණිකා වෘත්තිය පත් වේ. ඒ අනුව ගණිකා වෘත්තියද පංති භේදයට යටත් වේ. පුළුල් තෘප්තිකර සේවාවක් ධනපතීන් ලබන අතර සමාජයේ පහළ ස්ථර වලට ලැබෙන්නේ අතෘප්තිකර අසහනකාරී සේවාවකි.
සමාජයේ පහළ පංති වලට සේවා සපයන පොදුවේ ගණිකාව ලෙස හදුන්වන තැනැත්තියට ආවේණික අනන්යතාවයක් ගොඩනැගී ඇත. අවලස්සන වන තරමටම අධික ලෙස පියරු සහ ආලේපන තවරාගත් ශරීරයට ඉතා හිර හෝ කොට අපිරිසිදු ඇදුම් ඇදගත් අමුතු ජීවියෙකි ඇය. ඇගේ එම පැවැත්මට ආකර්ෂණය වී ඇය පසුපස යන්නෝ සිටියද සමාජයේ අතෘප්තිකර බහුතරය තමන්ට අහිමි වූ තෘප්තිය ඇගේ විසුරුමානත්වය තුල හමුවන්නේ නොවේ. ඒ අනුව ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කළ විට නීත්යානුකූල ගණිකාවක ලෙස බලපත්ර ලබාගැනීමට සිදුවන්නේ එකී පහළම පැළැන්තියේ වීදි ගණිකාවට සහ ගණිකා මඩම් ආශ්රිතව සිටින ගණිකාවන්ට පමණි. තමා ගණිකාවක ලෙස හදුන්වා නොගන්නා සේවා දායකයන් සමග පෙම්වතියක ලෙස හෝ චාරිකා සහකාරියක ලෙස සිටින තැනැත්තිය එයින් ආවරණය නොවේ. එවිට සමාජ අසහනය උරාගනු ඇතැයි සිතුවද සැබැවින්ම එසේ වීමට ඇති ඉඩ ඉතා අල්පය.
නීතිගත කර තිබුණද නැතද ගණිකාව වෙත කොහොමටත් යන ඇගේ පෙරකී පැවැත්මට සේවයට ප්රියකරන පිරිස අපරාධ නඩු තුල හමුවන ලිංගික අසහනයේ ගොදුර බවට පත්වූ චූදිතයන්ගෙන් බෙහෙවින් වෙනස්ය. ඒ අනුව ගණිකාවට නීතිමය පිළිගැනීමක් ලබා දීමෙන් ලිංගික අපරාධ අඩුවනු ඇතැයි යමෙකු කියන්නේ නම් එය පිපාසයැයි කී කල අර තිබෙන්නේ මුහුද යැයි කීම හා සමාන වේ.
Thursday, September 3, 2020
20 වැනි සංශෝධනය ගැන හිතළු
දේශපාලන වහල්භාවය
මේ දවස්වල දේශපාලන වහල්ලු ගැන ගොඩක් කතාබහට ලක්වෙනවනෙ. ඒක ඇත්තටම අවබෝධයකින් කරන කතාබහකට වඩා අන්යෝන්ය වශයෙන් එකිනෙකාට වහලුන් කියාගැනීමක් තමයි...
-
මේ දවස්වල දේශපාලන වහල්ලු ගැන ගොඩක් කතාබහට ලක්වෙනවනෙ. ඒක ඇත්තටම අවබෝධයකින් කරන කතාබහකට වඩා අන්යෝන්ය වශයෙන් එකිනෙකාට වහලුන් කියාගැනීමක් තමයි...
-
ශ්රී ලංකාවේ පාතාලයට සම්බන්ධ හෝ එසේ නොවන අපරාධ විමර්ශනය සිදු කෙරෙන්නේ ප්රධාන වශයෙන් පොලීසිය විසිනි. එහිදී අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව ත...
-
පාහියන් ගල්ලෙනේ සිදුකළ කැණීම් වලින් වසර 48000ක් පමණ පැරණි බව සැක කෙරෙන දුනු ඊතල වල අවශේෂ කොටස් සොයාගැනීමට පුරාවිද්යාඥයින් සමත් වී ඇත. මෙ...