මේ චිත්‍රපටයේ කතා කරන්නෙ දකුණු අප්‍රිකානු වර්ණ භේදවාදයට එරෙහි සටනේ වෙනම මුහුණවරක අතුරු කතාවක් ගැන.
ඇත්තටම දකුණු අප්‍රිකාවෙ වර්ණ භේදවාදයට එරෙහිව සටන් වදින්නෙ කළු ජාතිකයො පමණක් නෙවෙයි. මනුෂ්‍යත්වය අගයන සුදු ජාතිකයන් සැළකියයුතු ප්‍රමාණයකුත් වර්ණ භෙදයක් නැති සමාජ සමානතාවය උදෙසා සටන් වදිනව. ඒ කියන්නෙ ඔවුන්ට උපතින්ම ලැබුණු පළමු පන්තියේ පුරවැසියන් ලෙස පවත්නා බලය සහ ප්‍රමුඛස්ථානය එපා කීම සහ කළු ජාතිකයන්ටත් තමන් හා සමාන අයිතිවාසිකම් තිබිය යුතු බව කියපු සුදු ජාතිකයොත් ඉඳල තියෙනව.
එහෙම වුණාම ඇතිවන ප්‍රතිඵලය ඉතාම පැහැදිලියි. ඒ සුදු ජාතිකයන් කළු ජාතිකයන්ටත් වඩා සුදු උත්තමවාදී සුද්දන්ගේ උදහසට ලක්වෙනවා. දේශද්‍රෝහීන්, අවජාතකයන්, ජාතිද්රෝහීන්, කළු ලේ කළවම් වූ එවුන් වැනි නින්දා අපහාස වලට අමතරව දැඩි දඬුවම් ඔවුන්ට ලැබෙනව. (ලංකාවෙත් සමානතාවය වෙනුවෙන් එහෙම කතා කරන අයට ඔය ටික කියනවනෙ 😊).
මේ චිත්‍රපටයෙ තියෙන්නෙ එහෙම සමාජ සමානතාවය වෙනුවෙන් කතා කිරීමේ සහ ප්‍රචාරක කටයුතු වල යෙදීමේ වරදට සිරගත කරනු ලබන සුදුජාතික තරුණයන් දෙදෙනෙකු සිරගෙයින් පලා යාම පිළිබඳව කුතුහලය දනවන කතාව.
ඩැනියෙල් රෙඩ්ක්ලිෆ් කියපු ගමන් ඕනෑම සිනමා ලෝලියෙකුට මතක් වෙන්නෙ හැරී පොටර්. සමහරු ඔහුගෙ නම ඩැනියෙල් රෙඩ්ක්ලිෆ් බවවත් දන්නෙ නෑ. ඔහු ඒ තරමට හැරී පොටර් එක්ක හිරවෙලා. මේ චිත්‍රපටය ඔහු ඒ හිරවීමෙන් මිදෙන්න දරපු යම් උත්සාහයක් වගේ පේනව. උත්සාහය හොඳයි. රැවුලත් ටික ටික ගැලපෙනව. හැබැයි එච්චරම සාර්ථක නෑ. චිත්‍රපටය පුරාවටම හැරී පොටර් හැංගිලා බලන් ඉන්නව වගේ හැඟීමක් දැනෙනව.
චිත්‍රපටයෙ අනෙක් ප්‍රධාන චරිතය නිරූපණය කරන්නෙ ඩැනියෙල් වෙබර්. නෑ නෑ. සනී ලියෝන්ගෙ සැමියා නෙවෙයි. වෙන ඩැනියෙල් වෙබර් කෙනෙක්.
ඒ කොහොම වුණත් චිත්‍රපටයේ කුතුහලය දනවන බවේ කිසි අඩුවක් නෑ. අවසානය දක්වාම එක දිගට කම්මැලි නැතුව බලන්න පුළුවන් චිත්‍රපටයක්.
සත්‍ය කතාවක් කිව්වට යම් යම් අතාත්විකතාත් නැතුව නෙමෙයි. උදාහරණයක් විදියට මේ සිරකරුවන්ගෙ සිර මැදිරියේ සිට හිරගෙදර ප්‍රධාන දොරටුව ගාවට යනකල්ම රාත්‍රියට ඉන්නෙ එකම එක බඩ තඩි මුරකාරයෙක් විතරයි. ඒ මදිවට හිරගෙදර ප්‍රධාන දොරටුව හායි ගාල ඇරල දාල තියෙනව බලු බල්ලෙක් නැතුව.
ඒ මොන තත්වය යටතේ වුණත් එපා නොවී බලන්න පුළුවන් චිත්‍රපටයක් කියන්න පුළුවන්.
No comments:
Post a Comment