ඒ වෙනකොට චාල්ස් ඩිකන්ස්ගෙ ඔලිවර් ට්විස්ට් සහ Great Expectations කියවලා තිබුණ මම බොහොම ආසාවෙන් ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ් කියෙව්වෙ මිදුලෙ කෙළවරේ තිබුණ ගලක් උඩ ඉඳගෙන. යෞවනයට ආසන්න වෙමින් හිටපු මට මුලින්ම පෙම්කතාවක් හින්ද හිරිවැටිලා යන ගතිය දැනුණෙ ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ්ගෙ පෙම් කතා දෙක කියවද්දි. ඇග්නස් සහ ඩෝරා. නැත්නම් ඩෝරා සහ ඇග්නස් කියන්නත් පුළුවන්.
මේ චිත්‍රපටය මම බලන්නෙ හරියටම ඊට අවුරුදු 20කට පස්සෙ. ආපහු ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ් කියවන්නත් බැරිවුණා. නමුත් නම දුටු ගමන්ම ඒ පොත මා තුල ඇති කරපු වෙනස මතක නිසා ඒක බැලිය යුතුමයි කියල තීරණයකට ආව.
නමුත් වෙනසක් තියනව. මේ චිත්‍රපටයේ ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ් කළුයි. ඔහු ඉන්දියානුවෙක්. මම ආයෙමත් අන්තර්ජාලයේ පරික්ෂා කරලා බැලුවෙ බැරිවෙලාවත් චාල්ස් ඩිකන්ස්ට එහෙම කලවමක්වත තිබුණද කියල. ඒත් එහෙම දෙයක් හොයාගන්න බැරිවුණා. පේන විදියට නම් චාල්ස් ඩිකන්ස්ටත් තියෙන්නෙ අර තිස්ස ජනනායක මහත්තයට වගේ ශුද්ධ අමිශ්‍ර ජාන. මම ඒක හෙවිල්ල නවත්තල ආපහු චිත්‍රපටය නරඹන්න ගත්ත.
ඒකෙන් මම තවදුරටත් අවුල් වුණා. අප්‍රිකානු කළු ජාතික වංශාධිපතියො, සුදු ජාතික සේවකයො, චීන ජාතික පියෙකුට නීග්‍රෝ ජාතික දුවක්. ඔය වගේ නොගැලපෙන වර්ණ සංකලනයක් තමයි චිත්‍රපටයේ පුරාම තිබුණෙ.
චිත්‍රපටය නරඹලා ආයෙත් කියවලා බැලුවා. චිත්‍රපටය ගොඩනැගීමේදී පදනම් කරගෙන තියන තේමාව වර්ණභේදවාදයට විරුද්ධ එකක්. එතනදි හම සුදු හා හම කළු සියලු දෙනාම එක සමානව එකම සමාජයේ හිටපු විදියට තමයි චරිත වලට යොදාගෙන තියෙන්නෙ. ඒක යථාර්ථවාදී නැහැ තමයි. ඒත් බොහොම හිතට වදින වෙනසක්.
ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ්ගෙ චරිතය නිරූපණය කරන දේව් පටෙල් කියන විදියට චිත්‍රපටය ඉදිරිපත් කරන්නෙ වර්ණභේදවාදය මත පදනම් නොවූ සමාජ විෂමතා. ඒක ටිකක් ඔළුවට දාගන්න එක අමාරු දෙයක්. හරියට කොහොඹා කංකාරිය නෙළුම් පොකුණෙ කරනව වගේ. හැඩය සහ පසුබිම ටිකක් වෙනස්.
මේ ප්‍රවණතාවය ගොඩක් විවේචනයට ලක්වෙලත් තියන බව පේනව. ඒත් වර්ණභේදවාදය අහෝසා කරන්න ඉලක්ක කරද්දි මෙවැනි තේමාවක් යොදා ගැනීමේ ලොකු දේශපාලනික වැදගත්කමක් තියනව. ඕක ලංකාවෙදිත් කලොත් ටිකක් හිතල මතල ටෙලිනාට්‍ය චිත්‍රපටි බලන නරඹන්නාව ටිකක් සාධනීය විදියට අවුල් කරන්න පුළුවන්. හින්දු පියෙක්, මුස්ලිම් මවක්, සිංහල සීයෙක්, බර්ගර් ආච්චි කෙනෙක් එක්ක නිරාගමික පුතෙක් වගේ දාල බලන එක වටිනව.
දේව් පටෙල්. ස්ලම්ඩෝග් මිලියනර් චිත්‍රපටයෙන් දිනාගත් අවධානය දිගටම රඳවාගන්න සමත් වුණ සුපිරි නළුවා ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ් චරිතයට උපරිම සාධාරණයක් කරනවා.
චිත්‍රපටයේ අධ්‍යක්ෂ Armando Iannucci මුලින්ම මගේ අවධානය දිනාගන්නෙ The Death of Stalin චිත්‍රපටයෙන්. ඔහු ඩේවිඩ් කොපර්ෆීල්ඩ්ව ප්‍රතිනිර්මාණය කරන ආකාරයත් නැවත නැවත කියවිය යුතුයි. ඒ සඳහා තුන් සැරයක්වත් මේ චිත්‍රපටය බලන්න වෙයි මං හිතන්නෙ.
No comments:
Post a Comment