පාතාලය පිටුදැකීම පොදු සමාජ දැක්මක් ලෙස බොහෝ දෙනා හඳුනාගනු ලැබුවද එය සමාජ අවශ්‍යතාවයක් ඉටුකරන ඒකකයාක් වීම තුල එය සම්පූර්ණයෙන්ම තුරන් කර දැමීම සිදුකළ නොහැක්කක් බව පෙර සඳහන් කරන ලදී. එහිදී සමාජ ඉල්ලුම උද්ගත වන්නේ සමාජයේ නීත්‍යානුකූල නොවන හෝ පිළිගැනීමකට ලක් නොවන ඒකක තුලින් යැයි මායාවක් ඇතිවීමට ඉඩක් තිබේ.
නමුත් සැබැවින්ම පිළිගත්, පිළිනොගත්, නීත්‍යානුකූල සහ එසේ නොවන ඒකක භේදයකින් තොරව පාතාලය අවශ්‍යතාවයක් ලෙස ගැනෙන අවස්ථා දක්නට ලැබේ.
ඒ සඳහා හොඳම උදාහරණය දින කිහිපයකට පෙර සිදුවූ සුනිල් ජයවර්ධනගේ මරණයයි. දැනට අනාවරණය වී යැයි සමාජගත වී ඇති තොරතුරු අනුව සුනිල් ජයවර්ධන මහමඟ පහර දී ඝාතනය කරන්නේ මූල්‍ය පහසුකම් ලබාදෙන ආයතනයකට සම්බන්ධ මැර පිරිසක් බව කියනු ලැබේ. එහිදී එම මූල්‍ය ආයතනය පිළිගත් ආයතනයක් නොවන බවත්, මහබැංකුවේ ලියාපදිංචි ආයතනයක් නොවන බවත් ඇතැමුන් ප්‍රකාශ කරනවා මම දුටුවෙමි.
නමුත් පිළිගත් හෝ ලියාපදිංචි මූල්‍ය ආයතන තමන්ගේ කටයුතු සඳහා මැර කණ්ඩායම් සම්බන්ධ කර නොගන්නා බවක් එයින් අදහස් වේද? කිසිසේත් නැත.
කල්බදු පහසුකම් යටතේ මිළදීගෙන වාරික නොගෙවන වාහන හෝ භාණ්ඩ අත්පත් කරගැනීම සඳහා නීතිය ඉදිරියේ පිළිගත් ක්‍රමවේදයක් තිබේ. එය මුල සිට අවසානය දක්වා සවිස්තරාත්මක ක්‍රමවේදයක් නොවේ. එනම් මෙම ක්‍රියාවලිය තුල බලහත්කාරය යෙදීමට සිදුවන අවස්ථාවක් උද්ගත වේ. එය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පිළිගත් නොපිළිගත් මහබැංකු අනුමැතිය ඇති නැති සියළුම මූල්‍ය ආයතන එම රැකියා විස්තරයට ගැලපෙන පිරිස් එළිපිටම යොදාගනිති.
ඔවුන්ගේ රාජකාරිය වන්නේ මූල්‍ය සමාගමෙන් යම් භාණ්ඩයක් හෝ වාහනයක් අත්පත් කරගැනීමට නියෝගය ලද වහාම එය අත්පත් කරගෙන සමාගමට භාරදීමය. මෙම ක්‍රියාවලිය තුල ඉතාම සාමකාමී අත්පත් කරගැනීම් මෙන්ම කළහකාරී තර්ජනාත්මක අත්පත් කරගැනීම්ද වේ. ඒ සඳහා පුද්ගලයන්ට බලපෑම් කිරීමට, තර්ජනය කිරීමට අතපයේ සිට ගිනි අවි දක්වා භාවිතා වේ. තර්ජනයෙ ස්වභාවය "වාහනේ දීපං ගුටි නොකා" යන තැන සිට වාහන හිමිකරුට පහරදීම දක්වා පරාසයක විහිදේ. එය මරා දැමීම දක්වා විහිදිය හැකි බව සුනිල් ජයවර්ධන සිදුවීමෙන් පෙනී යයි. එම සියළුම ආකාර වල තර්ජනයන් සම්පූර්ණයෙන්ම නීති විරෝධී අපරාධ වැරදි වේ.
නමුත් "වාරික නොගෙවූයේ තමන්ය" යන හැඟීම තුල වාහන හිමියා ඒ නීති විරෝධී තර්ජනයන් පිළිබඳව පැමිණිලි කිරීමට ඉදිරිපත් වන්නේ නැත. එමෙන්ම එසේ පැමිණිලි කළහොත් වාහන අත්පත් කරගන්නා කණ්ඩායම විසින් වාහනයට විවිධ අලාභහානි කිරීමද, මූල්‍ය සමාගම නැවත වාහනය මුදා හැරීමේදී දක්වන සම්පූර්ණයෙන්ම අනම්‍ය, අනුකම්පා විරහිත ප්‍රතිචාරයට මුහුණ දීමට සිදුවීමද ඔය පිළිබඳව කවුරුත් දන්නා සාමාන්‍ය ප්‍රතිවිපාකයන් වේ. එබැවින් වාහන හිමියා තමන්ට සිදුවූ පහරදීම්, නින්දා අපහාස සියල්ල තනිව විඳ දරාගන්නා, එසේ කිරීමට සිදුවන තත්වයකට පත්වේ.
ලීසිං සමාගම් විසින් තමන්ගේ කල්බදු දේපල අත්පත් කරගැනීම සඳහා පාතාලය යොදාගන්නේ හොර රහසේ නොව එළිපිට ඔවුන්ට ගාස්තුවක් ගෙවීමෙනි. එය පාතාලයේ සමාජ ඉල්ලුම නිල මට්ටමින්ම ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන අවස්ථාවක් ලෙස දැකිවිය හැකිය.
එක් අවස්ථාවකදී වාහන හිමියෙකු වාහනය පදවාගෙන යමින් සිටියදී ඔහු පසුකරන යතුරුපැදිකරුවෙකු වාහනයේ පසුපස දොර විවර වී ඇති බවට සංඥා කරයි. වාහනය නවත්වා එහි දොර වැසීමට රියදුරු බසින සුළු මොහොතේ එතැනට කඩා වදින මැරවරයින් වාහනය රැගෙන පලා යයි.
තවත් අවස්ථාවක වාහනය ධාවනය වද්දී යතුරුපැදියක් එහි ගැටීමට සළස්වා අනතුරක් සිදුකරයි. අනතුර පරික්ෂා කිරීමට වාහනයෙන් බසින වාහන හිමියා ඉවතට තල්ලු කර වාහනය පැහැර ගනිති.
තවත් අවස්ථාවක එවන් මැරවර පිරිසක් හඹා එද්දී වාහන හිමියෙකු ආරක්ෂාව පතා කුරුණෑගල පොලිස් අධිකාරී කාර්යාලයේ ගේට්ටුවෙන් වාහනය ඇතුළු කර ඇත. එතැනට පැමිණි මැරවරයන්ට වාහනය අත්පත් කරගැනීමට එහි සිටි පොලිස් නිලධාරීන් ඉඩ දී නැත. එක් මැරවරයෙකු උඩඟු ලෙස එතැනදී පොලිස් නිලධාරියෙකුට පවසා ඇත්තේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න වලට අත නොදා සිටින ලෙසත්, මේ වාහන අත්පත් කරගැනීමට සමාගමෙන් තමන්ට නියෝගය ලැබී ඇති හෙයින් පොලිස් භූමියෙන් වාහනය පිටවූ වහාම තමන් කොහොමත් එය පැහැර ගන්නා බවයි.
ඉහත දක්වන ලද ඔය උදාහරණ තුන ලීසිං සමාගමක් සම්බන්ධ නොවන වෙනත් වටපිටාවක සිදුවූවානම් ඒවාට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් වහාම අත්අඩංගුවට ගෙන අධිකරණයට ඉදිරිපත් කෙරෙනු ඇත. නඩුව අවසන් වීමට වසර 3ක් වත් ගතවනවා ඇත. නමුත් ලීසිං නාමයෙන් එම මැර ක්‍රියා සිදුවන විට ඒවා අපරාධ ලෙස නාමකරණය කිරීමට මැළි බවක් ඇතිවී ඇත.
පාතාලයක පැවැත්මේ මූලික හරය ප්‍රචණ්ඩත්වයයි, බියගැන්වීමයි. ඒ සඳහා සමාජ ඉල්ලුමක් පවතින විට ප්‍රචණ්ඩත්වය, බියවැද්දීමේ හැකියාව, අණක් ගුණක් නැති කම, නොසංඩාලකම ආදිය අලෙවි කළ හැකි භාණ්ඩ බවට පත්වේ. ඒවාට ඉතා ඉහළ මිළක් නියම වේ.
සමාජයක එක ස්ථරයක් නීත්‍යානුකූලව සාදාගත් රාමුවකම අත්‍යාවශ්‍ය කොටසක් ලෙස ප්‍රචණ්ඩත්වය මිළදී ගනිති. තවත් ස්ථරයකදී නීතියට පිටින් එයම සිදුවේ. නමුත් සමාජය සාකල්‍යයෙන්ම පිටු දැකිය යුතු ලෙස හඳුනාගන්නේ ඉන් එක ස්ථරයක් පමණි.
මේ පිළිබඳව සාකච්ඡාවේදී ඉදිරිපත් වන ප්‍රධාන තර්කයක් නම් ඉහත දැක්වූ ප්‍රචණ්ඩත්වය නොමැතිව වහාම එම දේපල අත්පත්කරගැනීමට වෙනත් ප්‍රායෝගික ක්‍රමයක් නොමැත්තේය යන්නයි. එය සත්‍යයක් නොවේ. නීතිමය රාමුව තුල එය සිදුකිරීමට හැකියාව ඇත. නමුත් එය අධික වියදම්කාරී මෙන්ම කාලය මිඩංගු වන ක්‍රියාවලියකි. එබැවින් වඩා ලාභදායී ඉක්මන් ක්‍රමවේදය ලෙස මිළදීගත් ප්‍රචණ්ඩත්වයක් තුලින් ප්‍රශ්නය විසඳාගැනීම තෝරා ගැනේ.
මෙයින් පෙනී යන්නේ පාතාල ක්‍රියාකාරකම් සඳහා පවත්නා සමාජ ඉල්ලුමේ එක් පැතිකඩකි. පාතාලය සම්පූර්ණයෙන්ම තුරන් කිරීමට නොහැකි වාතාවරණයක් උද්ගත වන්නේ පාතාල ක්‍රියාකාරකම් සඳහා පවත්නා මෙකී අනම්‍ය ස්වභාවයේ ඉල්ලුම හේතුවෙන් බව නැවතත් අවධාරණය වන්නේ ඒ නිසාය.
No comments:
Post a Comment