මුහුණු පොතේ "හේතුවාදී හඬ" සමූහයේ පාස්කු ප්‍රහාරය හේතුවාදීන් පැහැදිලි කරන්නේ කෙසේදැයි ප්‍රශ්නයක් අසා තිබුණා. මේ එයට මගේ පිළිතුර:-
පාස්කු ප්‍රහාරය සැබැවින්ම ආගමික විශ්වාස වල ඇති භයානක කම පෙන්වන අවස්ථාවක්. මෙතනදි භයානකම දේ ඒ මිනීමරු ප්‍රහාරය එල්ල කළ අය එය තමන්ගේ ආගමට අනුව සිදු කළ යුතු නිවැරදි දේ යැයි විශ්වාස කිරීම.
ඇත්තටම ගත්තොත් ආගම කියන්නෙ දේශපාලන උපකරණයක්. ඒක පාලකයෙකුට අවනත යටත්වැසියන් බිහිකර දීම සඳහා නීති රීති වලට පෙර තිබූ බලගතුම අවිය. ඉස්සර රජුට කිව්වෙ නර දෙවියෙක් කියලා. පෙරදිගත් එහෙමයි. බටහිරත් රජුට කිව්වෙ දෙවියන්ගේ අවසරය සහිතව මිනිසුන් පාලනයට ආ පුද්ගලයා කියලා. ඊට පස්සෙත් කෙමෙන් කෙමෙන් සමාජ ක්‍රම දියුණු වෙද්දි ආගම කියන එක පාලන උපකරණයක් කරගැනීම සීමා වුණා. නමුත් පෙරදිග ලෝකය තවමත් ඒ තත්වය ළඟා කරගෙන නෑ.
මෙතනදි පාස්කු ප්‍රහාරයට අදාළ වෙන්නෙ ඉස්ලාම් ආගම. ඉස්ලාම් ආගම කුමක්දැයි අවබෝධ කරගැනීමට එහි පොතපත කියවා බැලිය යුතුයි. මතුපිටින් අතපතගා හෝ කිසිවෙකු කියන දෙයක් මත විශ්වාසය තබා යමක් තේරුම් ගැනීමට යාම ඥානාන්විත නොවේ. සියල්ලම නැතත් ඉස්ලාම් භක්තිකයන්ගෙ ප්‍රධාන පොත් වන අල් කුර්ආන් සහ සහීහුල් බුකාරි යන ග්‍රන්ථ දෙක වත් කියවිය යුතුයි.
ඉස්ලාම් පිළිබඳව පැහැදිලි චිත්‍රයක් මවාගත් කෙනෙකුට බොහොම ලේසියෙන් පැහැදිලි වන කරුණක් තමයි ඒ ආගමකටත් වඩා ඔවුන්ගෙ ජන කොට්ඨාසය ඉතාම කෙටි කලකින් ලෝකයේ ප්‍රමුඛතම ජන වර්ගය බවට පත්කිරීම සඳහා සකස් කළ සැළැස්මක් බව. ඒක ඉතාම දෘඪ සැළැස්මක්. ඒ සැළැස්මට ඍජුව හෝ වක්‍රව බාධාකාරී වන සියල්ල ඔවුන් හරාම් (එනම් තහනම්) කොට පාපයන් ලෙස වර්ග කර තිබෙනවා. ඒවාට තමන් මිය ගොස් දෙවියන් සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡාවක් පවත්වන දිනයේදී දෙවියන් විසින් දැඩි දඬුවම් පමුණුවන බවට විශ්වාසයක් ඔවුන්ට දැඩිව කාවද්දලා තියෙනවා. ඒ වගේම මුස්ලිම් දේවස්ථාන ආශ්රිතව අදටත් ශාරීරික දඬුවම් ක්‍රම ක්‍රියාත්මකයි. ඔය හේතු දෙකම නිසා ආගමිකයන් අතරින් වැඩියෙන්ම ඔවුන්ගේ ආගමෙන් පව ලෙස හදුන්වා ඇති දේවල් කිරීමට භය පිරිසක් ලෙස ඉස්ලාම් භක්තිකයන් හදුන්වා දිය හැකියි.
ඒ අනුව භෞතිකවාදීන් කිසිදු බලවේගයකට ඉරණමකට කර්මයකට හෝ සර්වබලධාරියෙකුට ඇති බිය නිසා නොව හුදෙක් හොඳ දෙයක් නිසා හොඳ දෙය කිරීමත් නරක දෙයක් නිසා නරක නොකිරීමත් කරද්දි බහුතරයක් ඉස්ලාම් භක්තිකයන් ඒ හැසිරීම දක්වන්නෙ සම්පූර්ණයෙන්ම ඔවුන්ගේ සර්ව බලධාරියාට ඇති භය මත පදනම්ව.
ඔවුන් ප්‍රචණ්ඩත්වය සාධාරණීකරණය කරන ආකාරය කියවා බලන්න වටිනවා. අල් කුර්ආනය පහළ වෙන්නෙ මහම්මත් නබිනායකට. එහි පාඨ වලින් කොටසක් මක්කමදිත් අනික් කොටස මදීනාවෙදිත් පහළ වෙන බවයි කියවෙන්නෙ. මක්කමදි පහළ වුණ කොටස දේශනා කළාම එයට විරුද්ධ වුණ මක්කම නායකයන් මහම්මත්ට විරුද්ද වෙනවා. ඔහු මදීනාවට යන්නෙ ඒ අනුව.
ඉන්පසු මක්කම යුධ සේනාවක් මදීනාව ආක්‍රමණය කරනවා. එතනදී මදීනාවේ සේනාවට මහම්මත් කරන මඟ පෙන්වීම් සමහරක් අල්කුර්ආන්හි ඇතුලත්. ඒ අතර තියනවා අවිශ්වාසවන්තයන් සමූලඝාතනය කරනු කඩු ගා දමනු වගේ දේවල්. ඔය ටික මූලධර්මවාදී ඉස්ලාමුන් විසින් මහම්මත් විසින් සමස්ථ කාලයට අදාළව දේශනා කළ දෙයක් ලෙස ගනිමින් මිත්‍යා දෘෂ්ටිකයන් ලෙස ඔවුන් හදුන්වන අයට එරෙහි ප්‍රචණ්ඩත්වය සාධාරණීකරණය කරගන්නවා. එතනදිත් පේන්නෙ ආගමක් මිනිස්සු ප්‍රශ්න නොකරනකොට ඒක විචාරශීලීව නොකියවනකොට වෙන්න පුළුවන් විනාශයේ තරම.
ඒත් පාස්කු ප්‍රහාරය ගැන කියනවනම් ඒකෙ ආගමික මුහුණුවර හේතුවාදී දෘෂ්ටිකෝණයෙන් වගේම ප්‍රායෝගික ඵලය දේශපාලනිකවත් කියවාගතයුතු අවස්ථාවක්.
ප්‍රහාරය දියත් කළ සහරාන් ඇතුළු පිරිස ආගමික මූලධර්මවාදී උන්මන්තකයන් බවට සැකයක් නැහැ. නමුත් එය ක්‍රියාත්මක කිරීමට සැළසුම් කළේ ඔවුන්මද කියන එක ප්‍රශ්නයක්.
1. එහෙම සැළසුම් කළ පුද්ගලයා බලාපොරොත්තු වුණේ කුමක්ද?
2. සැළසුමට දායක වූයේ යැයි ප්‍රසිද්ධියේ චෝදනා එල්ල වන යම් යම් අයට සැබැවින්ම එවැනි සැළසුමකට දායක වීමෙන් ලැබෙන/ලැබුණු දේශපාලන හෝ වෙනත් වාසියක් තිබේද?
3. ඒ ප්‍රසිද්ධියේ චෝදනා වලට ලක්වෙන අයට සැබැවින්ම සිදුවී ඇත්තේ වාසියක්ද අවාසියක්ද?
4. ආගමික ජනවාර්ගික පදනමක් මත බෝම්බ ප්‍රහාරයක් එල්ල කළොත් ඔවැනි අවාසිදායක තත්වයක් නිර්මාණය වන බව පොඩි දරුවෙකුට වුණත් තේරෙන දෙයක්. එවැන්නක් වැටහෙද්දීත් ඔය සැළසුමට නන් අයුරින් ආයක වුණායැයි කියන පිරිස එසේ කරයිද?
5. සැබැවින්ම එහි වාසිය සැළසුණේ කාටද?
6. ඒ කුමන ස්වභාවයේ වාසියක්ද?
ඔය ප්‍රශ්න ටිකට පූර්ව නිගමන නැතුව උත්තර හෙව්වොත් ඕනම කෙනෙකුට පාස්කු ප්‍රහාරයේ දේශපාලනික පැහැදිලි කිරීම ඉතා පහසුවෙන් ලැබෙනවා.
No comments:
Post a Comment